หลังเสร็จสิ้นงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสของญาติสาว แทนชนม์ก็เดินหน้ามึนเข้ามาจูงมือเธอตามพ่อแม่กลับบ้านต้อยๆ แสนคะนึงมองมือหนาแล้วเกิดความอึดอัดอยากสะบัดมือออกก็ทำไม่ได้ การปรากฎตัวแบบกะทันหันของแทนชนม์ทำให้เธอไม่พอใจ แต่เห็นได้ชัดว่าแตกต่างกับพ่อแม่เธอที่ดูจะดีอกดีใจไม่น้อย ชักชวนลูกเขยที่กลายเป็นอดีตไปแล้วพูดไปพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปพลาง ถึงขนาดพ่อเธอเอ่ยปากให้เขาไปพักที่บ้าน ทั้งที่ปกติท่านไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย
“คืนนี้แทนนอนกับหนึ่งที่นี่ก็แล้วกันนะ”
“ใช่จ้ะ เหนื่อยมาทั้งวันไปอาบน้ำพักผ่อนให้สบายเนื้อสบายตัวเถอะ” มารดาเธอก็พลอยเห็นดีเห็นงามไปด้วย
“ไม่ต้องหรอกค่ะ แทนเขาเคยชินกับการนอนโรงแรมมากกว่า บ้านเราคงจะคับแคบเกินไป...จริงมั้ยคะ” ท้ายคำถามเธอหันมามองเขาตาขุ่นอย่างบีบคั้น
“ไม่เป็นไรครับ หนึ่งอยู่ที่ไหน ผมก็อยู่ได้ทั้งนั้น” แทนชนม์ตัดคำพูดเธอด้วยการยิ้มบางๆ ให้พ่อตาแม่ยายอย่างอ่อนน้อ
