“แกก็หัดเอาใจผัวให้เป็นสิยัยหนึ่ง ดูอย่างพี่พลอยนี่ดูแลเอาใจใส่ใจสามีสารพัด ปรนนิบัติพัดวีไม่ได้ขาด ทั้งงานบ้านงานเรือนไม่มีบกพร่อง อ้อ...แล้วก็ต้องหัดทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนให้มากๆ พ่อผัวแม่ผัวจะได้รักเอ็นดู ไม่ใช่หยิ่งจนน่าหมั่นไส้ ดีไม่ดีพ่อแม่เขาจะพาลเกลียดขี้หน้าแล้วยุให้ลูกชายหย่ากับแกเอาได้ ถึงตอนนั้นละแกเอ๊ยยย..ได้กลายเป็นแม่ม่ายผัวทิ้งให้ขายขี้หน้าคนเขาไปทั่ว”
“ผู้หญิงที่หย่าแล้วน่าขายหน้าตรงไหนเหรอคะ แค่เปลี่ยนคำนำหน้ามันไม่ได้ทำให้ความเป็นคนของเราสูงขึ้นหรือต่ำลงหรอกค่ะ คุณป้าเองก็น่าจะรู้ดี เพราะก่อนที่จะมาแต่งงานกับคุณลุงจนมีพี่พลอย คุณป้าก็เคยผ่านการหย่าร้างมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ” หรือจะพูดให้ถูกก็คือ...โดนผัวทิ้ง!
ใช่ว่าแสนคะนึงอยากจะฉีกหน้าพวกเขา ซ้ำเธอก็จำชีวิตคู่ที่จบไม่สวยไม่ได้แล้วและไม่คิดจะใส่ใจ แต่การที่พวกเขาเอาความทุกข์ของเธอมาพูดเล่นเหมือนเป็นเรื่องตลก มันไม่ตลกสำห
