ยามฟ้าสางอากาศค่อนข้างหนาวเย็น แสนคะนึงซุกตัวอยู่ในอ้อมอกอุ่นพลางกอดกระชับแนบแน่น รู้สึกคุ้นเคยสบายใจจนไม่อยากลืมตาตื่น กระทั่งสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากริมฝีปากที่ประทับลงบนหน้าผากตัวเอง เธอจึงค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น
หัวใจของเธอกระตุกเต้นผิดจังหวะ ใบหน้าอ่อนละมุนของแทนชนม์ลอยเด่นอยู่ต่อหน้าเธอ ขนตาของเขาทั้งยาวทั้งงอนจนเธอนึกอิจฉา เขายิ้มบางๆ เกลี่ยหลังมือบนแก้มเธอเล่น แววตาหวานซึ้งสะกดสายตาเธอให้ตรึงอยู่ที่เขา ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าเล็กน้อยว่า
“อรุณสวัสดิ์ครับหนึ่ง”
แสนคะนึงพยักหน้าน้อยๆ รู้สึกประหม่าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะมองหน้าเขาอย่างไร เพราะจนแล้วจนรอดเมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ให้คำตอบกับเขา
“เรื่องเมื่อคืน...” เธอกะจะลองเกริ่นถามเขาดู แต่แทนชนม์กลับส่ายหน้ายิ้มๆ ยกปลายนิ้วแตะริมฝีปากเธอแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม
“ผมจะไม่บังคับคุณ”
การที่แสนคะนึงไม่ปฏิเสธเขาก็ดีเท่าไรแล้ว แม้ตอนนี้เธอจะยังไม่ตอบรับ
