ถึงจะยอมมากับเขา แต่อย่างเพิ่งได้ใจคิดว่าเธอจะใจอ่อนง่ายๆ อยากรู้เหมือนกันว่าแทนชนม์เป็นคนจริงแค่ไหน ที่พูดว่ารอได้...เขาพูดจริงรึเปล่า เขาจะมีความอดทนได้สักกี่น้ำ ถ้าหากว่าถูกเธอลองใจแกล้งหนักๆ หรือทำเป็นเมินไม่สนใจ เขาจะโมโหหรือถอดใจแล้วเปิดตูดกลับกรุงเทพฯ ไปเลยไหม...
“เราแยกกันตรงนี้ก็แล้วกันนะคะ” เธอเอ่ยกับเขาเมื่อถึงจุดหมายปลายทางที่เชียงคาน สถานที่ที่เธออยากจะเดินเล่นกินลมชมวิวแม่น้ำโขงแบบชิลๆ
“ทำไมล่ะหนึ่ง” แทนชนม์ขมวดคิ้ว หน้าเหวอนิดๆ
“ฉันอยากมีเวลาส่วนตัวค่ะ”
“แต่ผมเป็นห่วง ให้ผมไปเป็นเพื่อนเถอะนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ที่นี่ถิ่นฉัน ฉันดูแลตัวเองได้”
“แต่ผมอยากดูแลคุณ”
“ไหนคุณบอกว่าจะไม่บังคับฉันไงคะ”
แสนคะนึงทวงสัญญาที่ทำให้แทนชนม์สะอึกอึ้งจนพูดไม่ออก สีหน้าเขาเคร่งขรึม มองตาเธออย่างเว้าวอน แต่หญิงสาวทำเหมือนมองไม่เห็นเสียอย่างนั้น เธอก้าวเดินไปตามทางถนนเส้นเล็กๆ เลียบริมฝั่งโขง
