ยามสายแดดเริ่มแรงและร้อนอบอ้าว แสนคะนึงที่เดินมานานจึงแวะพักที่เก้าอี้ม้ายาวใต้ต้นดอกคูนที่ให้ร่มเงา เธอยกมือขึ้นมาโบกไปมาคลายร้อน หยิบกระดาษทิชชู่เปียกซับเหงื่อให้พอเย็นลงบ้าง แต่ก็ไม่วายรู้สึกคอแห้งกระหายน้ำ มองไปรอบข้างไม่มีร้านขายของชำเลยสักร้าน จึงได้แต่ถอนหายใจที่ไม่รู้จักเตรียมน้ำเตรียมหมวกเอาไว้บ้าง
จู่ๆ ขวดน้ำดื่มแช่เย็นก็ยื่นมาตรงหน้า เธอมองสองเด็กน้อยที่ฉีกยิ้มอยู่ตรงหน้า จึงยิ้มตอบกลับไปพลางเอ่ยถามว่า
“ให้พี่เหรอครับหนุ่มน้อย”
“ครับ” เด็กน้อยแก้มแดงพยักหน้าหงึกๆ ส่วนอีกคนก็ยื่นหมวกแก๊ปสีครีมส่งให้เธอบ้าง
“มีคุณลุงคนหนึ่งฝากอันนี้ให้พี่ด้วยครับ”
แสนคะนึงเอียงคอมองสองหนุ่มวัยกระเตาะด้วยความเอ็นดู ไม่ใคร่แปลกใจนัก แต่นึกขำมากกว่า หากคนใจดีได้ยินเด็กๆ เรียกว่า ‘ลุง’ ละก็ คงจะเสียเซลฟ์น่าดู
“ขอบคุณนะครับ พี่ให้ลูกอมเป็นของแลกเปลี่ยนก็แล้วกัน”
เธอส่งลูกอมรสช็อกโกแล็ตให้สองเด็ก
