แทนชนม์ยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กวักมือเรียกเธอให้เข้าไปหา
“มานี่สิ”
หญิงสาวลังเลนิดหนึ่ง แต่ก็ยอมก้าวเข้าไป เอวบางถูกมือเขาโอบกระชับรั้งตัวเธอนั่งบนต้นขาแข็งแรงล่ำสัน มืออีกข้างเชยคางเธอขึ้นสบประสานดวงตาลึกซึ้งของเขา
“ผมอยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ”
“แต่ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาทนลำบาก”
“ผมยอมลำบาก ดีกว่าไม่มีคุณ” แทนชนม์กุมมือเธอขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง ไล้แผ่วเบาราวกับจะออดอ้อนขอความเห็นใจ “เพราะฉะนั้นขอได้มั้ย อย่าไล่ผมไปไหน อย่าบอกให้ผมไปจากคุณเลยนะ...ขอร้อง”
แสนคะนึงมองหน้าอดีตสามีอย่างเต็มตา แปลก...ทั้งที่เขากำลังยิ้มอยู่ แต่แววตาคู่นั้นกลับโศกเศร้าและหวาดกลัวจนเธอรู้สึกได้
ไม่! ไม่ใช่แค่รู้สึกหรือสัมผัสได้ แต่คล้ายกับว่าเธอเข้าใจเขาอย่างลึกซึ้งเหมือนเป็นคนๆ เดียวกัน ราวกับพวกเราอยู่ด้วยกันมานานจนสนิทคุ้ยเคย เรียนรู้นิสัยใจคอจนรู้ไส้รู้พุงของกันและกันอย่างหมดเปลือก ยามที่อีกคนรู้สึกนึ
