อย่าร้างไกล

บทที่ 3 ลืมแล้วลืมเลย3/6

“วันจันทร์ไปเจอกันที่เขต” แล้วสะบัดหน้าพรืดเดินไปก่อนที่เขาจะก้าวขาเสียอีก

แทนชนม์ถอนใจหลุบตาเก็บซ่อนความปวดร้าวอย่างมิดชิด แสร้งทำสีหน้าไม่แยแสแล้วก้าวย่างต่อไปอย่างมั่นคง ทำให้คนมองอ่านความรู้สึกนึกคิดในใจของเขาไม่ออก

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ...

มีประกายความพอใจพาดผ่านดวงตาคมสวยของรัญชนา หล่อนลอบยิ้มอย่างผู้ชนะที่ทำให้แสนคะนึงกับแทนชนม์ผิดใจกันได้ดังเช่นทุกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นสมองกลวง แค่หล่อนเล่นละครแกล้งทำเป็นขาเจ็บให้เขาอุ้ม แม่นั่นถูกหล่อนยั่วยุนิดๆ หน่อยๆ ก็หึงจนเลือดขึ้นหน้า เอาแต่เอะอะโวยวายจนน่ารำคาญ สร้างแต่ปัญหาไม่รู้จบ แล้วผู้ชายที่ไหนจะไปทนได้ ผิดกับหล่อนที่คอยเข้าอกเข้าใจ อยู่เคียงข้างปลอบขวัญเขาด้วยความรักและความอ่อนโยน

ผู้ชายน่ะแพ้ทางผู้หญิงน่ารักกันทุกคน...

แทนชนม์เองก็ใช่!

วันๆ หนึ่งเขาต้องเผชิญปัญหาไม่รู้กี่ด้าน เครียดไม่รู้กี่ตลบ ต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจกว่าจะฝ่าวิกฤตหนักๆ ไปให้ได้ คนที่เข้าต้องการคือผู้หญิงที่เข้าใจ เป็นคู่หูคู่คิดและคอยสนับสนุนเขาได้ในทุกเรื่อง ไม่ใช่คนที่เรียกร้องเอาแต่ใจทำให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิม

แสนคะนึงไม่เหมาะสมกับเขา... ไม่เลยสักอย่าง!

หล่อนกำลังพยายามทำให้เขาเห็นถึงสัจธรรมในข้อนี้ ถึงเขาจะยืนกรานว่ารักแสนคะนึงมากแค่ไหน แต่สักวันเมื่อปัญหาส่วนตัวทับถมกันมากเข้า มากจนเขาแบกรับไม่ไหว รัญชนาเชื่อว่าแทนชนม์จะเริ่มมองหาสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา

สิ่งนั้นก็คือ...หล่อน

เมื่อถึงวันนั้นซึ่งก็คงอีกไม่นานเกินรอ แทนชนม์จะต้องหย่าขาดกับแสนคะนึง แล้วกลับมาหาหล่อนอย่างแน่นอน

นางแบบสาวซบอยู่ในอกอุ่นหนั่นแน่นอย่างสุขล้น หล่อนคิดถึงกายแกร่งที่เคยโอบกอดร่วมรักกับหล่อนอย่างเร่าร้อนถึงใจ ร่างกายของหล่อนก็เหมือนจะร้อนรุ่มด้วยแรงกระสัน บดเบียดเนื้อตัวแนบชิดจนทรวงอกแนบเนื้อไปกับต้นแขนแกร่ง ดวงตาตาหยาดเยิ้มเงยหน้าสบตาเขาอย่างเปิดเปลือยไฟพิศวาส กระตุ้นให้เขารู้สึกมีอารมณ์ไม่แตกต่างจากหล่อน

แทนชนม์อุ้มรัญชนาตามพยาบาลมายังห้องตรวจ วางหล่อนลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ขณะที่นางพยาบาลออกไปตามคุณหมอมาตรวจอาการคนเจ็บ ส่วนตัวเองก็ปลดท่อนแขนเรียวเสลาออกจากลำคอ ถอยห่างออกมายืนกอดอกในระยะที่เหมาะสม ไม่มีทีท่าอาการตอบสนองที่ถูกหล่อนยั่วยวนเลยสักนิด เขาเพียงแค่เอ่ยสิ่งที่คิดไว้ในใจมาตลอดทาง

“ผมมีบางอย่างอยากจะเคลียร์กับคุณให้เข้าใจ เราอาจจะเคยรักกัน และผมก็ไม่เถียงว่าผมเคยรักคุณมาก แต่พอเราเลิกกันมีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป โดยเฉพาะผม ผมไม่ใช่คนเดิมของคุณอีกแล้ว ตอนนี้ผมแต่งงานแล้วและผมก็รักภรรยาของผมมาก ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณตอนนี้เป็นได้แค่เพื่อนที่หวังดีต่อกันเท่านั้น ที่ผมต้องพูดเพราะไม่อยากให้ความหวังหรือทำให้คุณเข้าใจผิดคิดไปไกล หวังว่าคุณจะเข้าใจผมนะ”

ดวงตาของรัญชนาวูบไหวสั่นคลอน เมื่อความหวังของหล่อนถูกแทนชนม์ใช้มือบี้ดับอย่างไร้เยื่อใย

“คุณไม่เหลือเยื่อใยให้รัญชน์แล้วจริงๆ เหรอคะแทน”

“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยกับหล่อน แต่แววตาหนักแน่นจนหล่อนใจสั่นด้วยความปวดร้าว

รัญชนาส่ายหน้า ไม่อาจยอมรับได้

“ไม่จริง! เราเคยรักกันมากขนาดนั้น เรานอนกอดกันมีความสุขกันทุกคืน คุณจะลืมรัญชน์ไปง่ายๆ ได้ยังไง รัญชน์ไม่เชื่อ!”

“ผมขอโทษ... แต่ทุกอย่างมันจบแล้ว และจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีก”

“แต่ผู้หญิงคนนั้นก็พูดชัดแล้วนี่คะว่าต้องการหย่ากับคุณ แล้วคุณยังจะไปงอนง้อเขาให้เสียศักดิ์ศรีอีกทำไม”

“ผมไม่มีวันหย่ากับหนึ่ง!” แทนชนม์ตอบอย่างหนักแน่น ไม่รอดูปฏิกิริยาตอบรับของอดีตคนรักก็ออกไปจากห้องทันทีที่คุณหมอเปิดประตูเข้ามา ไม่ตอบคำถามของระรินทิพย์ที่เดินตามมาด้วยซ้ำ

เขาไม่ได้ใจอ่อนหรือหวั่นไหว แต่ไม่อยากทำร้ายจิตใจของรัญชนาไปมากกว่านี้...

รัญชนามองแผ่นหลังกว้างที่เคยเป็นของหล่อนน้ำตาคลอ ดวงตาถูกย้อมไปด้วยเพลิงโทสะระคนริษยาผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขาตอนนี้ อารมณ์ร้ายๆ ปะทุขึ้นพลุ่งพล่านเหมือนหอกแหลมคมที่พร้อมจะทิ่มแทงศัตรูหัวใจให้ดับดิ้น

หล่อนไม่มีทางยอมแพ้แค่นี้แน่ ไม่มีวันยอมแพ้นังแสนคะนึง หล่อนจะทวงแทนชนม์กลับมาให้ได้...คอยดูให้ดีเถอะ!