อย่าร้างไกล

บทที่ 5 สุขสันต์วันหย่า5/1

บรรยากาศอุ่นซ่านหวามหวานพลันหายวับ แทนชนม์ขมวดคิ้ว ชะงักริมฝีปากที่พรมจูบสูดดมผิวสาวเนียนนุ่มหอมหวน ลมหายใจก็พลันสะดุด อารมณ์ร้ายๆ ของเขาจวนจะมอดดับอยู่แล้ว อุตส่าห์หลงดีใจว่าแสนคะนึงเริ่มอยู่เป็น รู้จักออดอ้อนเอาใจเขา แต่กลับถูกคำพูดประโยคเดียวของเธอกระชากกลับไปสู่ความมืดมิดขึ้งโกรธอีกครั้ง

“ที่คุณยอมนอนกับผมก็เพราะเรื่องนี้เหรอ”

“ไม่งั้นจะเรื่องไหนล่ะ”

“เฮอะ! แน่ใจเหรอว่าอยากจะหย่าจริงๆ ไม่ใช่แค่อยากเรียกร้องให้ผมสนใจ” แทนชนม์ทำเสียงเยาะขึ้นจมูก ผละตัวออกห่างจากเธออย่างหัวเสีย

“ฉันจะทำแบบนั้นไปทำไม”

“ก็คุณอยากให้ผมง้อไงละ”

เป็นแสนคะนึงที่กลอกตาส่ายหน้า ยิ้มเยาะเขากลับบ้าง

“คุณคิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอจ้องหน้าคนที่มองตากันอย่างดุเดือด แล้วเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว “คุณอาจจะมั่นใจเพราะแสนคะนึงคนเก่ารักคุณมาก จนยอมทำเรื่องบ้าๆ พรรค์นั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจอย่างที่คุณว่า แต่ฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณเคยรู้จักอีกแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณและจะไม่คิดจะรักด้วย”

“คุณลองพูดอีกทีสิ!” เขาตะคอก อย่าว่าแต่ไม่เชื่อ เขาไม่มีทางยอมรับสิ่งที่เธอพูดมาเลยสักนิด

แสนคะนึงเชิดหน้าสู้ ดวงตาแน่วแน่มองเขาอย่างไร้ความรู้สึก ไม่เคยหลงเหลือความผูกพันแม้แต่เศษเสี้ยว

“คุณเห็นแผลตรงนี้มั้ยคะ” เธอเปิดปอยผมบนหน้าผากชี้ให้เห็นรอยแผลเป็นจางๆ ตรงไรผม “ความรู้สึกของฉันตอนนี้ก็เหมือนกับรอยแผลเป็นนี่แหละค่ะ พอได้รับบาดเจ็บมันก็จะสมานตัว เหลือแค่รอยจางๆ ที่มองแทบไม่เห็น ก็เหมือนกับเรื่องของเรา ต่อให้ฉันอาจจะเคยรักคุณจริงๆ แต่มันก็เลือนรางเสียจนฉันไม่รับรู้หรือรู้สึกอะไรเลย แสนคะนึงคนนั้นได้ตายไปแล้ว เธอเกิดใหม่กลายเป็นฉันคนนี้ คุณทำใจยอมรับความจริงซะเถอะค่ะ”

“คุณจะให้ผมเชื่อเรื่องงี่เง่าพรรค์นี้งั้นเหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม สีหน้าฉายชัดว่าถึงเธอจะพูดอีกกี่ร้อยรอบก็ไม่เชื่อ!

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก รู้ดีว่าถ้าเธอร้อนตามเขา เรื่องจะยิ่งยุ่งยาก จึงเลือกใช้สินติเอ่ยอย่างสงบนิ่งใจเย็น

“ตลอดสามปีที่ผ่านมาฉันคงสร้างปัญหาทำให้คุณเป็นทุกข์และทรมานมาไม่น้อย ฉันแค่อยากจะปลดปล่อยคุณ ปลดปล่อยตัวเอง ปลดปล่อยพวกเราทั้งคู่จากขุมนรกแห่งนี้ หย่ากันน่ะดีแล้ว มันดีกับเราทั้งคู่”

แทนชนม์สบดวงตาที่ไร้ความอบอุ่นทุกคราที่มองเขา แล้วหัวใจก็หล่นหายไปทั้งดวง ไม่เคยรู้สึกกลัวสิ่งใดเท่ากับครั้งนี้มาก่อน มันผลักดันให้เขาเป็นทุกข์กระวนกระวาย อารามร้อนใจทำให้เขาตะปบบีบหัวไหล่เธออย่างแรง เค้นเสียงถามด้วยความเจ็บปวดว่า

“คุณอยากให้เรื่องของเราจบแบบนี้จริงๆ เหรอหนึ่ง ก่อนหน้านี้คุณพูดเองว่าต่อให้ตายก็จะไม่ยอมหย่ากับผม คุณแค่พูดไปยังงั้นเหรอ ที่จริงคุณไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย”

แสนคะนึงนิ่วหน้ารู้สึกปวดหนึบตรงหัวไหล่ที่ถูกเขาบีบเสียเต็มแรง แต่ริมฝีปากอิ่มกลับผุดรอยยิ้มหยัน ยังคงมองดวงตาลุกวาวที่เต็มไปด้วยรังสีความกดดันคาดคั้นอย่างไม่หวั่นไหว

“คุณเองก็ต้องการให้เรื่องของเราจบแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ”

“ใครบอกคุณว่าผมต้องการ...” ผมก็แค่...ขู่

“งั้นใครส่งเลขาถือข้อตกลงการหย่ามาให้ฉันเซ็นถึงหน้าโรงพักล่ะคะ แถมยังมีช่วงโปรโมชันให้อีกว่าถ้าฉันยอมหย่าตอนนั้น จะยกคอนโดให้ฉันฟรีๆ อีกด้วย”

แทนชนม์ชะงักพูดไม่ออก เขาไม่ได้คิดจะหย่าจริงๆ สักหน่อย แค่คิดว่าจะปล่อยให้แสนคะนึงทำตัวร้ายกาจอย่างนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องกำราบเธอให้อยู่หมัด ให้เธอได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวดหวาดกลัวเสียบ้าง เธอจะได้ยำเกรงเขา เลิกดื้อรั้นเอาแต่ใจและเชื่อฟังเขา ไม่กล้าสร้างเรื่องวุ่นวายให้เขาต้องปวดหัวคอยตามเช็ดตามล้างให้เธออีก ที่สั่งให้ไรวินท์ส่งข้อตกลงการหย่าไปให้เซ็นก็เพื่อใช้มันข่มขู่เธอ รอให้แสนคะนึงทำตัวดีเมื่อไหร่ เขาก็จะฉีกสัญญาทิ้งทันที

ชายหนุ่มอยากจะอธิบาย แต่ถ้าบอกความจริงเธอคงโกรธเขายิ่งกว่านี้ อาจถึงขั้นไล่ตะเพิดหรือไม่มองหน้า จึงได้แต่อึกอัก ในแววตามีความจนใจ อยากจะแก้ต่างว่ามันไม่ใช่อย่างที่แสนคะนึงคิด แต่ก็สับสนจนไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นจากตรงไหน สุดท้ายก็เลือกที่จะบอกปัดด้วยการกล่าวอ้างแบบเดิมๆ เพื่อหลบหนีเธออย่างคนขี้ขลาดว่า

“หยุดสร้างปัญหาได้แล้วหนึ่ง”