บทที่ 5 สุขสันต์วันหย่า5/2

840 คำ

“หยุดสร้างปัญหาได้แล้วหนึ่ง” แสนคะนึงมองเขาอย่างหมดคำพูด เธอแสดงชัดขนาดนี้แล้วว่าต้องการหย่า เขายังจะคิดว่าเธอเล่นตัวอีกหรือ... ผู้ชายคนนี้ตาบอดรึไง? เอาตาข้างไหนดูว่าเธอยังรักยังแคร์เขาจนตัดใจไม่ได้ เลยทำทุกวิถีทางใช้เล่ห์กลทุกอย่างเพื่อเรียกร้องความสนใจและรั้งตัวเขาเอาไว้ให้อยู่กับเธอ บ้าบอ! “ไม่ว่าคุณจะคิดหรือเข้าใจยังไง แต่ฉันขอยืนยันว่าฉันต้องการหย่า!” สีหน้าคนฟังแดงก่ำจนไฟแทบจะลุกท่วมหัว รอบกายเขาร้อนระอุจนแสนคะนึงสัมผัสได้ มือหนาพุ่งบีบปลายคางเธอแน่นราวกับงูที่ฉกเหยื่ออย่างแม่นยำ ท่าทีเกรี้ยวกราดแผ่รังสีคุกคามอันตราย ขณะเอ่ยเสียงเยียบเย็นว่า “ผมบอกว่าไม่หย่า!” “แต่ฉันจะหย่า เพราะฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ไม่รักเลยสักนิด” “ถอนคำพูดซะ แล้วผมจะลืมเหมือนไม่เคยได้ยิน” น้ำเสียงคาดคั้นเหมือนจะบีบเธอให้ตาย ดวงตาของหญิงสาวไหวระริก แต่หัวใจยังคงแข็งแกร่งมั่นคง เอ่ยบอกเขาช้าชัดทุกคำว่า “ฉัน-จะ-หย่า” เส้นประสาทข้างขมับของแทนชนม์กระตุกเร่า ก่อนที่มันจะขาดผึงพร้อมๆ กับเส้นตายของเขาที่ถูกเธอแตะต้องท้าทายครั้งแล้วครั้งเล่า เขาเป็นใคร? เขาคือ...แทนชนม์ ภัทรกิตติกุล ผู้บริหารฝีมือฉกาจที่นำพาพลัส กรุ๊ปให้ผงาดขึ้นมาเป็นผู้นำในธุรกิจสื่อบันเทิงชั้นแนวหน้าทั่วเอเชีย เป็นเจ้าของช่องโทรทัศน์ที่ได้รับความนิยมสูงสุด ผลิตคอนเทนต์ทั้งละคร รายการวาไรตี้ เกมโชว์และยังมีโมเดลลิงที่ปลุกปั้นนักแสดงนางแบบนายแบบให้กลายเป็นดาวเจิดจรัส เขาเป็นผู้นำที่อนาคตไกล มีสายตาที่เฉียบคมและเด็ดขาดทุกการตัดสินใจ จนใครๆ ก็เคารพยำเกรง ในแง่ชีวิตส่วนตัวเขาคือคนที่เพียบพร้อมเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ ทุกคน ทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะเงินทองและหน้าที่การงานเขาไม่เป็นสองรองใคร ออกจะเป็นชายเหนือชายด้วยซ้ำ คนอย่างเขาไม่เคยต้องง้อใคร มีแต่คนที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาเขาไม่เคยขาด แล้วเธอล่ะเป็นใคร... แสนคะนึงวิเศษวิโสมาจากไหน? เธอมีอะไรเทียบเขาได้? ไม่มี... แต่ทั้งๆ อย่างนั้นเกียรติยศศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจที่เขายกใส่ในมือเธอด้วยความรัก กลับถูกแสนคะนึงเขวี้ยงทิ้งแล้วใช้เท้าบดขยี้ซ้ำๆ จนไม่เหลือชิ้นดี มันมากเกินไปรึเปล่า? เธอยังไม่ให้เกียรติเขาเลย แล้วทำไมเขาต้องง้อ อ้อนวอน ยื้อเธอเอาไว้ให้ดูน่าสมเพชไปมากกว่านี้ด้วยล่ะ เธอคิดว่าเขาเป็นคนโง่ที่รักเธอแล้ว จะยอมให้เธอเหยียบย่ำทำร้ายจิตใจกันยังไงก็ได้อย่างนั้นหรือ คิดว่าเขาเป็นคนใจดีใจเย็นขนาดนั้นเลยรึไง... คงถึงเวลาที่เขาต้องเคารพตัวเองและให้เกียรติตัวเองบ้างแล้ว! “ไม่รักเหรอ? อยากจะหย่านักใช่มั้ย? ได้...งั้นพรุ่งนี้เราไปหย่ากันซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว” แทนชนม์กัดฟันพูด น้ำเสียงติดแหบเล็กน้อย มือหนาบีบสองไหล่จนกระดูกแทบป่น ถึงใจจะสั่งให้ตัดเธอ แต่ยังคงมีความหวังอยู่ลึกๆ ว่าจะได้ยินแสนคะนึงปฏิเสธ “ตกลง” เขาหลับตาลง พยายามข่มความรู้สึกย่ำแย่ทรมานคล้ายถูกคมมีดกรีดเฉือนหัวใจให้ขาดวิ่น ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่งอยู่หลายนาที เขาไม่ขยับ เธอก็ไม่เคลื่อนไหว ไม่มีใครพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว ราวกับจะวัดใจกันเป็นครั้งสุดท้าย... ก่อนที่แทนชนม์จะสะบัดตัวแสนคะนึงออกอย่างแรง แล้วก้าวขาออกจากเรือนหอ ไม่ไยดีต่อเจ้าของร่างบางกระจ้อยที่ล้มหงายหลังนอนจุกอยู่บนเตียงเลยแม้แต่ปลายหางตา เขาไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะพ่ายแพ้เธอ! แสนคะนึงยันตัวขึ้นมองแผ่นหลังที่หายไปในความมืด แวบหนึ่งความโศกเศร้าเสียใจก็พุ่งปรี๊ดรุมเร้าจนปวดหัวใจไปหมด ปวดจนเธอนึกอยากจะควักมันทิ้งไปเสีย เธอรู้ว่าเป็นความรู้สึกที่ยังคงหลงเหลือของเธอคนเก่า เพราะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับแทนชนม์ แต่ไม่เป็นไร... หญิงสาวยกมือลูบหน้าอกข้างซ้ายแผ่วเบา ปลอบใจตัวเธอคนเก่าว่าอีกไม่นานเดี๋ยวก็ลืม และลบความเจ็บปวดทั้งหมดไปจากใจ ก็แค่ลืมซะ... เธอจะได้ไม่ต้องกลับไปทุกข์ระทมอีกแล้ว จะมีแต่ชีวิตที่สดใสรออยู่ข้างหน้า มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะอย่างที่เธอเฝ้าคิดถึง ลมหายใจที่ปวดร้าวหนักอึ้งค่อยๆ ผ่อนลงเป็นปกติ เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์สตาร์ตแล่นหายไปไกลแล้ว เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้จะยังคงรู้สึกวูบโหวงอยู่ในใจไม่จางก็ตาม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more