EP.5
2067 คำ
(จอย)
หลายวันต่อมา
10.48 am.
"เรานัดกันทำงานวันเสาร์นี้เลยนะ ตกลงว่าว่างกันนะ?"
"ว่างจ้า"
ฉันพยักหน้าตอบคนที่เป็นเสมือนหัวหน้ากลุ่มขณะที่เรากำลังตกลงทำงานกลุ่มกันอยู่ ฉันหันมองเค้กที่กำลังนั่งกดแชทอยู่ก่อนจะเหลือบมองอีพลอยที่เหลือบมองเค้กไม่ต่างกันเราเลยสบตากันซะงั้น
"โอเคงั้นเจอกันใต้คณะบ่ายสองตรงนะเอาโน้ตบุคมาด้วย"
"ค๊าบบ"
เพื่อนในกลุ่มอีกห้าหกคนสลายตัวทันทีหลังจากเราคุยงานกันเสร็จขณะที่ฉันกับพลอยก็นั่งลงที่เก้าอี้เพื่อรอให้เค้กมันคุยแชทเสร็จแต่จนแล้วจนรอดมันก็คุยไม่เสร็จสักที
"อึ่ก.."
"อีเค้กมึงร้องไห้ทำไม!?"
ฉันขมวดคิ้วมองเค้กตามอีพลอยทันทีที่อีพลอยมันทักขึ้นแบบนั้นขณะที่ตอนนี้อีเค้กมันกำลังร้องไห้ยังกะเด็กน้อยและกำโทรศัพท์ตัวเองไว้แน่น
"ฮื่ออ ไอ้ตั้มมัน.."
"ไอ้ตั้มทำไม?" ฉันถามเสียงเรียบและมองหน้าอีเค้กนิ่ง
"มันบอกว่ารำคาญเราที่เราไปยุ่งเรื่องมันเล่นเกมจนไม่ไปเรียนอึ่ก..เราแค่เตือนเองแต่มันกลับอึ่กฮื่ออ"
อีเค้กพูดไม่เป็นภาษาแล้วตอนนี้แถมยังเอาแต่ร้องไห้โฮเสียงดังเพราะมันคงยังไม่เคยทะเลาะกันแบบนี้มาก่อน ก็ใช่ดิมันเพิ่งคบกันไม่กี่เดือนนี้เองและก่อนหน้านั้นไอ้ตั้มแม่งก็ยังไม่ออกอาการเล่นเกมหนักขนาดนี้
"กูก็สังเกตมานานแล้วแหละว่าช่วงนี้มันเล่นหนักไปเพราะปกติมันจะมารับมึง.."
อีพลอยที่พูดตามตรงแบบนั้นยิ่งทำให้อีเค้กมันร้องไห้จนฉันกลอกตาอย่างเอือมๆ ฉันไม่ได้รำคาญเค้กมันหรอกแต่รำคาญไอ้ตั้ม โคตรเกลียดเวลาผู้ชายเป็นแบบนี้..จริงอยู่ที่ตอนแรกเค้กมันรู้ว่าไอ้ตั้มเล่นเกมหนักเพราะมันเคยแข่งมาแล้วแต่ช่วงแรกๆ มันไม่สนเกมส์เลยไง
"เดี๋ยวกูพาไปคุยกับมัน"
ฉันเสนอและลุกขึ้นยืนทำเอาเค้กเงยหน้ามองด้วยความตกใจทันที มันเช็ดหน้าและจับแขนฉันไว้
"แต่มึง..เมื่อกี้กูบอกเลิกมันไปแล้ว"
"แล้วมันตอบว่าไง?" อีพลอยถามขณะที่เค้กมันก็น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
"มันบอกว่าถ้าเราจะเลิกก็เลิกไปมันไม่เลิกมันเล่นเกมแป๊บ"
"เหมือนมึงจะสำคัญแต่ก็ไม่สำคัญแฮะ"
อีพลอยว่ายิ้มๆ และพยายามกลั้นหัวเราะอยู่ขณะที่ฉันก็เท้าเอวและสบตากับอีเค้ก
"แล้วถ้ามึงบอกเลิกมันเองมึงจะมาร้องไห้ทำเหี้ยอะไร?"
"กะ ก็กูเสียใจ.."
"ขนาดมันยังไม่ร้องไห้แล้วทำไมมึงต้องร้องไห้??"
"กะกู.."
"ลุกขึ้นกูจะพาไปคุยกับมันให้รู้เรื่อง ถ้าจะเลิกก็เลิกแม่งกันวันนี้เลย"
"อีจอย"
อีพลอยดึงแขนฉันที่ดึงอีเค้กไว้ทันทีพร้อมกับมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา
"มึงคือบางทีมันอาจจะอยากคุยกันก่อน"
"ก็นี่ไงไปคุยกันเลยจะกลัวแม่งทำไม รึมึงจะว่ากูเสือกก็แล้วแต่นะเค้กแต่กูไม่ชอบเวลาที่มึงต้องเสียใจกับมันและกูไม่อยากปลอบตอนที่อะไรๆ ยังคาราคาซังแบบนี้เพราะกูกลัวว่าจะต้องปลอบเก้อ"
"จอย..อึ่ก"
"ไปลุกกูจะพาไปเคลียร์ให้จบเอง!"
พรึ่บ!
ทั้งเค้กและพลอยได้แต่เดินตามฉันทันทีขณะที่ฉันได้แต่ถอนหายใจและมองเค้กด้วยความเป็นห่วง จริงๆ มันเป็นคนหัวอ่อนที่สุดในกลุ่มซึ่งไม่ใช่หัวอ่อนในด้านการเรียนมันหัวอ่อนในเรื่องที่ไม่ทันคน และมันมักจะโดนทำแบบนี้เสมอกับพวกคนที่ผ่านมา แฟนคนก่อนแม่งก็ยืมเงินมันไปแทงบอลเป็นหมื่นจนเลิกกันยังไม่คืนคิดดูสิ...คบแต่ล่ะคนมีแต่พวกจัญไร
"ลงมาๆ มึงจะเข้าไปด้วยไหมพลอย?"
"เอ่อ..ก็ต้องไปด้วยดิมาขนาดนี้แล้ว"
ฉันพยักหน้าและเหลือบมองเค้กที่กำลังจับมือกับพลอยอยู่ มันสบตาฉันด้วยดวงตาที่แดงก่ำขณะที่ฉันก็หันมองเกมเซ็นเตอร์ขนาดใหญ่ตรงหน้าก่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในร้านพร้อมกับกวาดตามองไปทั่วร้าน
"ปกติตั้มจะเล่นอยู่ชั้นสอง ชั้นวีไอพีน่ะ"
ฉันพยักหน้าหลังจากเค้กบอกก่อนจะเดินนำพวกเธอขึ้นมาข้างบนและใช่จริงๆ ไอ้เหี้ยตั้มมันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมกับพวกไอ้ไททันอย่างเอาเป็นเอาตาย...ฉันเหลือบมองเค้กอีกครั้งซึ่งมันก็กำลังจะร้องไห้อีกครั้งแล้ว
"อย่าร้องต่อหน้ามัน"
"อึ่ก...อืม"
ฉันเดินไปยืนหลังเก้าอี้ของไอ้ตั้มทันทีก่อนไอ้ไททันที่นั่งข้างๆ จะเหลือบมาเห็นฉันก่อน มันขมวดคิ้วก่อนจะชี้ที่ไอ้ตั้มฉันจึงพยักหน้าไอ้ทั่นเลยสะกิดไอ้ตั้มให้
"อะไรมึงกูเล็งมันอยู่เนี่ย?"
"จอยมาหามึง"
พวกไอ้โยโย่และช้างที่เล่นอยู่ถัดไปหันมามองฉันทันทีพร้อมกับไอ้ตั้มที่เงยหน้าขึ้นมามองก่อนมันจะถอดหูฟังออกจากหู
"มีอะไรจอย?"
"มึงจะเอาไงมึงว่ามาดิ ถ้ามึงจะยังเอาเกมมากกว่าเค้กมึงก็เลิกกับมันตอนนี้"
"เดี๋ยว...อะไรวะ?"
พรึ่บ..
ไอ้ตั้มลุกขึ้นจากเก้าอี้และเผชิญหน้ากับฉันทันทีก่อนมันจะเหลือบมองผ่านฉันไปมองเค้กและถอนหายใจออกมาเสียงดัง
"เธอแม่งจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมวะเค้ก?"
"เราไม่ได้อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่เราแค่ต้องการความชัดเจน"
"ก็บอกแล้วไงว่าเราไม่เลิก แล้วก็นะนี่มันเรื่องของคนสองคนมึงจะเสือกทำไมวะจอย??"
"เออเรื่องของพวกมึงแหละแต่พอกูเห็นอีเค้กมันร้องไห้แล้วกูไม่พอใจ หลายวันมานี้มันต้องกลับหอเองทั้งๆ ที่ปกติมึงไปรับไปส่งมันตลอดแล้วดูตอนนี้ดิช่วงนี้หน้าฝนนะไอ้ตั้ม ถ้าคนมีสมองมันจะคิดได้บ้างคือถ้ามันมีแฟนแล้วแฟนมันไม่สามารถดูแลอะไรมันได้มันจะยังมีมึงไปทำไมวะ?"
"จอยมึงก็อย่าปากดีขนาดนี้ได้ไหม จริงอยู่กูไม่ว่างไปส่งแต่พวกมึงก็ไปส่งเค้กมันไม่ได้เหรอวะ?"
"พวกกูสลับกันไปส่งทุกวันเผื่อมึงไม่รู้" ฉันเดินไปยืนมองหน้าไอ้ตั้มใกล้ๆ อย่างไม่รู้สึกกลัวและหรี่ตามองมันอย่างเอาเรื่อง "กูโคตรเกลียดเลยผู้ชายไม่มีความรับผิดชอบอย่างมึง เพื่อนคนเดียวพวกกูดูแลได้นะพวกกูไปส่งได้แต่มึงจะโอเคใช่ไหมถ้าต่อไปมันจะหาคนที่ดูแลมันใหม่ได้น่ะ"
"แค่กูเล่นเกมแค่นี้มึงมีปัญหาอะไรมากขนาดนี้เลยเหรอวะ!?"
ผลั่ก!
"ไอ้ตั้มมึงใจเย็น"
ฉันส่ายหน้าทันทีที่พลอยจะเดินมาจับตัวฉันที่ถูกไอ้ตั้มผลักไหล่จนเซเพราะไม่ได้เป็นอะไรมากก่อนจะหันมองไอ้ตั้มอีกครั้ง มันดันลิ้นใส่กระพุ้งแก้มและมองฉันด้วยความโมโห
"กูก็เคยบอกเค้กแล้วว่าถ้าไม่ชอบให้กูเล่นเกมกูก็จะลด แต่นี่เค้กไม่ได้บอกกูก็เล่นได้ไหมวะ!?"
พรึ่บ!!
"จอย!"
เสียงของพลอยไม่มีผลที่จะทำให้ฉันไม่กระชากคอเสื้อไอ้ตั้มเข้าหาตัวจนมันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ฉันยกยิ้มและมองมันด้วยสายตาเหยียดหยัน
"มันไม่เคยห้ามมึงเพราะมันรักมึงไง มันยอมมึงเพราะมันรักมึงมากและในเมื่อมึงรำคาญเพื่อนกูมึงก็อย่ามาให้เพื่อนกูเห็นหน้ามึงอีก!"
"อีจอย!"
พรึ่บ..
"ใจเย็นน่า..เค้กคงไม่อยากให้พวกมึงทะเลาะกันเองหรอก"
ฉันสะบัดมือออกจากมือไอ้ทั่นที่ดึงแขนฉันออกจากคอเสื้อไอ้ตั้มอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนฉันจะหันมองเค้กที่กำลังร้องไห้อยู่
"อึ่ก หยุดเถอะจอย..เราขอโทษตั้มที่เราวุ่นวาย" ฉันกลอกตาและเท้าเอวอย่างไม่พอใจที่เค้กเป็นฝ่ายพูดขอโทษออกมาก่อน "จริงอยู่ที่ตอนแรกเราไม่ขอให้ตั้มเลิกเล่นเกม เพราะเราคิดว่าตั้มคงได้ผ่อนคลายและมันเป็นความสุขของตั้มอึ่ก..แต่หลายวันมานี้เรารู้สึกไม่เหมือนเดิมเราว่ามันเยอะไป ตั้มเอาแต่อยู่กับเกมไม่ไปเรียนแถมยังไม่ตอบแชทเราอีก โอเคว่ากลับหอเรากลับเองได้แต่แบบนี้มันไม่ใช่แล้วตั้ม เราขอโทษถ้าทำให้ตั้มไม่สบายใจแต่เราก็ไม่อยากอยู่แบบนี้เหมือนกัน เราอยากเลิกแล้วเราไม่อยากทนอยู่กับอะไรแบบนี้"
ฉันสบตากับไอ้ตั้มและยกยิ้มอย่างท้าทาย
"ได้ยินชัดนะ ในเมื่อเพื่อนกูพูดขนาดนี้แล้วมึงก็ควรจะคิดได้"
"จอย!"
พรึบ
"ใจเย็น..ใจเย็นเถอะกูขอ"
ไอ้ไททันถอนหายใจออกมาเสียงดังหลังจากไอ้ตั้มมันจะพุ่งมาใส่ฉันแต่ไอ้ทั่นมันคว้าตัวเพื่อนมันไว้ทันก่อนมันจะมองฉัน และพยักหน้าให้ฉันออกไปก่อนเพราะคงกลัวว่าจะเกิดเรื่อง...ฉันเดินมาจับมือเค้กให้เดินออกจากเกมเซ็นเตอร์พร้อมกับพลอยที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เค้กอยู่
"อึกฮื่ออ"
ทันทีที่ขึ้นรถเค้กก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังและตอนนี้พลอยก็ไปนั่งที่เบาะหลังด้วยจึงเป็นฉันเองที่ต้องขับรถ ฉันเหลือบไอ้ตั้มที่เดินตามออกมาฉันจึงสตาร์ทรถและขับออกมาจากที่นั่นทันที
"มึงไม่กลัวมันตีมึงเลยเหรอวะจอย" ฉันหรี่ตามองพลอยผ่านกระจก มันมองฉันด้วยความเป็นห่วงขณะที่ฉันก็ส่ายหน้าไปมา
"ตีมากูก็ตีคืนดิกลัวไร"
"แต่มึงก็เป็นผู้หญิง"
"กูไม่สนหรอก อย่างน้อยเค้กมันก็ยังได้พูดในสิ่งที่มันอยากพูด"
ฉันมองเค้กที่กำลังซบอยู่ที่ตักพลอยด้วยสายตาที่อ่อนลง...ปกติเค้กมันไม่กล้าพูดอะไรที่อยู่ในใจอยู่แล้วยิ่งแบบนี้มันยิ่งไม่พูดแถมยังชอบเก็บไว้กับตัวเองอีก แบบนั้นมันน่ากลัวกว่าพูดออกมาจริงไหมเพราะงั้นให้มันได้พูดคงจะดีที่สุด
ติ๊ง
เสียงไลน์ดังขึ้นระหว่างที่รถกำลังติดไฟแดงฉันจึงหยิบมาดูได้และมันเป็นข้อความจากไอ้ทั่น
ไททัน : แรงไปไหมมึง?
ฉันเม้มปากทันทีก่อนจะกดตอบข้อความมัน
จอย : ดูแลเพื่อนมึงเถอะ
ไททัน : มันเสียใจอยู่นะ มันก็รักเค้กมากอยู่
จอย : Shut the fuck up!
ไททัน : Would you fuck me?
ริมฝีปากฉันเหยียดยิ้มทันทีหลังจากมันถามมาแบบนั้น ฉันเหลือบมองพลอยและเค้ก
"มีแผนจะไปกินเหล้าเพราะทิ้งผัวไหม?"
"ไป! กูไป!" เค้กว่าเสียงดังแม้จะยังร้องไห้อยู่
"เค"
ฉันยิ้มให้เค้กก่อนจะกดส่งข้อความหาไอ้ทั่นอีกครั้ง
จอย : ดึกๆ เดี๋ยวไป
ไททัน : ไม่คิดว่ากูจะหลับจะนอน?
จอย : งั้นไม่ไป
ไททัน : ประตูไม่ได้ล็อกครับ
"หึ"
ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์ลงที่เบาะข้างๆ และเงยหน้ามาขับรถต่อท่ามกลางสายตาจากเบาะหลังที่กำลังจ้องมองฉันจนขนลุก
"มองอะไรอีพลอย??"
"แปลกๆ มึงมีผัวเหรอ?"
"ปลอบอีเค้กไปเถอะมึงน่ะ ทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง"
"เอ้าอีนี่!"
อีพลอยว่าเสียงเบาก่อนฉันจะหันมาขับรถต่ออย่างคนอารมณ์ดี...กูไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ อารมณ์มันดีขึ้นขนาดนี้แต่ก็นั่นแหละ คืนนี้คงเป็นคืนที่ยาวนานน่ะนะ
- ผู้เขียน
