“ตอนนั้นคิดแค่ว่าถ้าจะตายก็ขอตายพร้อมลูก แต่ก็มีเพื่อนช่วยเอาไว้พอได้หายใจต่อ จีน่าเลยตัดสินใจพาลูกมาอยู่กรุงเทพฯ ชีวิตมันไม่ได้มีจุดหมายปลายทางนักหรอกค่ะ แต่แค่อยากมาให้ไกลจากตรงนั้น อย่างน้อยในเมืองหลวงมันก็มีโอกาสหลาย ๆ อย่างที่จีน่าอาจจะทำได้มากกว่าอยู่ตรงนั้น จนวันนี้ได้มาเจอพวกคุณเข้า ทั้งที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมายุ่งเกี่ยวผูกพันกับพวกคุณอีก” เหมือนเป็นความอัดอั้นตันใจที่ได้ระบายออกมาให้กับใครสักคนได้รับฟัง เสียงสะอื้นไห้ของจิณห์วราทำเอาลัลล์ลลิตต้องโผเข้ากอดแน่น ๆ อดที่จะร้องไห้กับชีวิตที่แสนรันทดนั้นของเธอไม่ได้
“คุณจีน่าเก่งมาก ๆ เลยค่ะ เก่งที่สุดแล้วที่อดทนมาได้ขนาดนี้ ลัลล์กับทุกคนจะไม่ปล่อยให้คุณต้องลำบากอีกแล้วนะคะ คุณจีน่าไม่ได้ตัวคนเดียว ลัลล์อยู่ตรงนี้อีกคนนะคะ” ฝ่ามือเรียวลูบหลังจิณห์วราขึ้นลงเบา ๆ
“ต่อจากนี้คุณจีน่าไม่ต้องห่วงอะไรแล้วครับ เราจะดูแลทั้งคุณและไอรินเอง คุ
