เช้าวันต่อมาหลังอาหารเช้าติณณภพได้รับสายยืนยันจากสนามบินว่าพ่อตาแม่ยายของเขากำลังจะเดินทางมาถึงเร็ว ๆ นี้ ความเงียบเข้าปกคลุมโต๊ะอาหารทันทีที่เขาวางสายเสร็จ
"คุณจีน่าตื่นเต้นไหมคะ วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะมาถึงแล้วนะ ลัลล์รู้ว่าคุณอาจจะเกร็ง แต่เชื่อเถอะค่ะ ท่านสองคนดีใจมากจริง ๆ ที่รู้ว่ามีหลาน”
จิณห์วราหันไปมองลูกสาวที่นั่งอยู่ในเก้าอี้เด็ก มือเล็ก ๆ กำช้อนพลาสติกเคาะโต๊ะเสียงดังด้วยความสนุกตามประสา เสียงเธอถอนหายใจออกมาให้ได้ยิน
“จีน่าแอบกลัวอยู่ค่ะ กลัวจะถูกมองไม่ดี”
ติณณภพจ้องเธอด้วยสายตาจริงจัง แถมยังพยายามสรรหาคำพูดมาพูดให้อีกคนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมรับรองว่าท่านไม่ได้คิดแบบนั้นแน่ ๆ สิ่งเดียวที่ท่านอยากเห็นคือหลานสาวคนนี้แข็งแรงและมีรอยยิ้มที่มีความสุข พ่อตาแม่ยายผมดีที่สุดในโลกเลยล่ะครับ ผมขอคอนเฟิร์ม”
“ใช่ค่ะ คุณจีน่าแค่เปิดใจให้ท่านสองคนได้มีโอกาสรัก ได
