จิณห์วราสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามไม่ให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอนั้นทำให้ตัวเองเครียด เธอเงยหน้ามองฟ้าที่ดูอึมครึมเหนือศีรษะ เหมือนจะบอกกับตัวเองว่าตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่รอความเมตตาจากใครอีกแล้ว ชีวิตอาจจะโหดร้ายแต่เธอจะเดินไปข้างหน้าด้วยสองขาของตัวเองให้ได้เหมือนเดิม
ฝ่ามือเรียวยกขึ้น ใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มแรง ๆ เหมือนอยากลบล้างความอ่อนแอที่ยังหลงเหลืออยู่ มืออีกข้างหยิบสายสะพายกระเป๋าเป้ที่ถูกโยนลงมาตรงหน้าขึ้นไว้บนบ่า
“เราไปกันเถอะลูก ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไปแล้ว”
น้ำเสียงฟังดูแผ่วเบา แต่หนักแน่นกว่าที่เคยเป็นมาก่อน สองขาค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินออกไปตามถนนคอนกรีตที่ทอดยาว ท้องฟ้าเริ่มมืดคล้ำ ทุกก้าวที่กำลังก้าวเดินจิณห์วรารู้สึกเหมือนกำลังเหยียบย่ำความหลังที่มันเคยมีทั้งความสุขและความทุกข์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตมา ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าปลายทางของชีวิตมันอยู่ตรงไหน แต่สิ่ง
