เวลาผ่านไปนานจนฟ้าค่อย ๆ มืดลง ความหนาวในอากาศตอนค่ำกัดกินเข้ามาถึงกระดูก แต่ร่างสูงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม นั่งอยู่แบบนั้นจนกว่าเธอจะยอมให้เขาเข้าบ้าน แม้จะรู้ว่าอาจไม่เป็นอย่างที่คิด แต่อย่างน้อยเขาก็ตั้งใจมาง้อและขอความเห็นใจจากเธอจริง ๆ
ภายในบ้านจิณห์วราพยายามกล่อมให้ลูกสาวนอนหลับ ทั้งที่หัวใจตัวเองสั่นไหวไม่หยุด แต่ทุกครั้งที่เสียงลมพัดลอดหน้าต่างเข้ามา เธอกลับเผลอหันไปมองประตูบ้านอยู่ตลอด ข้างในเย็นขนาดนี้ ข้างนอกจะขนาดไหนกันนะ
“เขายังอยู่ข้างนอกนั่นอีกหรือเปล่า?” เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามห้ามตัวเองไม่ให้เดินไปเปิดดู แต่หัวใจก็สั่นระรัวเหมือนจะขาดใจลงให้ได้
หน้าประตูบ้านพัก
"ลีโอ เข้าบ้านเถอะลูก อย่าทรมานตัวเองแบบนี้เลยนะ เดี๋ยวไม่สบายหรอก อย่าทำอะไรเป็นเด็ก ๆ สิลูก" เสียงผู้เป็นแม่ต่อว่าลูกชายขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยเลยสักนิด
"ไม่ครับแม่ ผมจะอยู่ตรงนี้ อยู่แบบนี้จนกว่าจีน่าจะเป็นคนมาบ
