ประตูบ้านค่อย ๆ ถูกเปิดออกอีกครั้ง แสงแดดยามเช้าสาดลงมาบนร่างสูงที่ยังเสียงทุ้มแหบพร่าเรียกขึ้น
“จีน่า” เสียงทุ้มแหบพร่าเรียกชื่อเธอด้วยความดีใจ
“เมื่อคืนอยู่ได้เหรอคะ หนาวไหม?”
“อยู่ได้ แค่ได้เห็นหน้าเธอ ฉันก็อยู่ได้”
"จีน่าไม่ได้ซึ้งกับคำพูดสวยหรูที่มันไม่จริงใจหรอกนะคุณลีโอ"
"ค่ะ แล้วจีน่าจะคอยดูว่าความอดทนของคุณมันจะมีได้สักกี่น้ำ กลับประเทศไทยไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมาถ้าจีน่าไม่อนุญาตให้คุณมา"
"แต่ว่า... ฉันอยากอยู่ใกล้เธอและลูกนะจีน่า"
"เดือนละครั้ง ครั้งละไม่เกิน 3 วัน ทุกวันที่ 1 ถึงวันที่ 3 ของทุกเดือน คุณสามารถมาที่นี่ได้ จีน่าจะให้คุณได้เจอลูกเดือนละ 3 วันแค่นั้นนะคะ"
"แต่จีน่าไม่อยากเจอคุณ”
“แค่อนุญาตให้คุณเจอลูกได้ก็มากพอแล้วค่ะ พ่อที่ไม่เคยอยากมีลูก พ่อที่ไม่เคยต้องการเขาเลย การที่จีน่าให้โอกาสคุณได้ทำหน้าที่นั้นเพราะจีน่าไม่อยากเห็นแก่ตัว ในตอนนี้เขายังเลือกไม่ได้แต่ถ้
