“ปราณ!”
เจ้าของร่างอรชรในชุดเสื้อครอปท็อปเอวลอยกับกระโปรงยีนส์สั้นกุดโผเข้ากอดร่างสูงด้วยความดีใจ หลังจากมินลานาไปเรียนต่อที่ประเทศฝรั่งเศสนี่เป็นครั้งแรกที่ได้กลับมาบ้านเกิดอีกครั้ง
“กลับมาทำไมไม่บอก เราจะได้ให้คนไปรับ”
ปราณเพลิงที่ยืนนิ่งเป็นหินค่อยๆ ตวัดแขนขึ้นกอดตอบแบบเก้ๆ กังๆ ก็เลิกกันไปตั้งกี่ปีให้มากอดกันแบบนี้รู้สึกไม่สนิทใจเท่าไหร่
“ก็...เราไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อนไง มินเกรงใจ”
มินลานาผละออกอายๆ เธอยิ้มฝืดๆ แก้เก้อให้ชายหนุ่มที่เธอดีใจจนเผลอวิ่งเข้าไปกอด ดวงตากลมโตไล่สายตาสำรวจเจ้าของร่างสูงคนที่ไม่ได้เจอกันเกือบสี่ปี ใบหน้าอ่อนใสเหมือนหนุ่มเกาหลีบัดนี้หล่อคมเข็มขึ้นกว่าเดิมเยอะ แม้ทั้งคู่จะวิดีโอคอลคุยกันอยู่บ่อยครั้ง แต่ตัวจริงก็ไม่เหมือนมองในจออยู่ดี
ระหว่างนั้นเอิงเอยก็เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของปราณเพลิง ทันทีที่มินลานาเห็นเธอก็โพล่งขึ้นด้วยความดีใจ รีบโผเข้ากอดเอิง
