“พี่ปราณ”
นริศรารีบยกมือขึ้นไหว้คนตัวสูงตรงหน้าด้วยความดีใจ ทว่าเวลาที่อยู่ในที่สาธารณะเธอต้องแสดงบทลูกน้องกับเจ้านายเท่านั้น ปกติเวลาเจอกันข้างนอกปราณเพลิงก็จะทำสีหน้านิ่งๆ อยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเธออยู่กับศิลาสองต่อสองยิ่งนิ่งเข้าไปอีก จนกังวลว่าเธอกำลังทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า
“พี่ปราณมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ทำไมไม่โทรมาก่อนฟ้าจะได้ออกไปหา”
“ทำไมเหรอครับ กลัวพี่เห็นอะไรเหรอ”
“เปล่านี่ค่ะ”
พอได้ยินคำตอบที่เจือไปด้วยความเย็นชานริศราถึงกับหน้าซีดลง ปราณเพลิงไล่สายตาคมกริบมองศิลาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาจำได้ดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นนักแสดงนำหนังสั้นของนริศรา แต่ไม่คิดว่าทั้งสองจะสนิทสนมกันถึงขึ้นมานั่งรับประทานอาหารจู๋จี๋กันสองต่อสอง
“นี่ก้อนหินเพื่อนที่มาช่วยแสดงหนังสั้นให้กลุ่มของฟ้าไงคะ”
“รู้แล้ว”
นริศรารีบแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างไม่กระตือรือร้นแต่เขาตอบกลับสั้นกุด แถมหน้ายังบึ้งตึงร
