“นั่นจะรีบไปไหน!” ไทป์ถามเหม่เหมที่ดูรีบร้อนออกจากห้อง
“ไปดูเพิร์ธ”
“ไปดูมันทำไม ทำไมไม่ไปดูน้องสาวตัวเอง”
“เฮีย มันไม่รับสายใครเลยตั้งแต่เมื่อวาน มันขาดเรียน ไม่มีใครติดต่อมันได้ เหม่กลัว กลัวว่ามันจะ….”
“คนแบบมันไม่มีทางทำร้ายตัวเองหรอก”
“เฮียไปเป็นเพื่อนเหม่ได้ไหม”
“ไม่!”
“เฮีย เฮียรออยู่นอกห้องก็ได้ ให้เหม่เข้าไปดู”
“นะ เหม่ขอร้อง” เหม่เหมยกมือไหว้พี่ชาย
ไทป์ถอนหายใจก่อนจะเดินตามเหม่เหมไปอย่างลีลา
เมื่อไปถึงหน้าห้องของเพิร์ธ เหม่เหมก็กดรหัสผ่านและสแกนนิ้วมือเข้าไป
“นี่มันไว้ใจเหม่ขนาดนี้เลยเหรอ” พี่ชายแซะ
“เราเหมือนครอบครัวเดียวกัน” เหม่เหมตอบเสียงอ่อน
ทว่าเมื่อเหม่เหมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเพิร์ธนอนหมดสติอยู่บนพื้น
“เพิร์ธ! เพิร์ธ!!!” เหม่เหมถลาตัวเข้าไปดูเพื่อนรัก
“เฮียมาช่วยเหม่หน่อย มาช่วยพาเพิร์ธไปโรงพยาบาล”
“….” ทว่าไทป์ก็ยืนนิ่ง เหม่เหมที่เห็นแบบนั้นก็เสียใจมาก เธอ
