(สายแน่อิง)
“บัวลงจากแท็กซี่แล้วนั่งมอไซด์”
อิงดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ที่บอกเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้าทว่าพวกเธอต้องไปขึ้นรถทัวร์เพื่อไปค่ายอาสาตอนแปดโมงตรง
(โอเค บัวจะลงจากแท็กซี่ละ)
“รีบมา เดี๋ยวอิงจะไปบอกพี่ๆ เขาให้”
อิงวางสายก่อนจะเดินเข้าไปหากลุ่มคนที่ยืนรอเช็กชื่อสมาชิก
“ยังขาดอีกสองคน สาวอักษร” เลขานุการสุดเปรี้ยวรายงานคริส
“มาแล้วหนึ่งคนค่ะ รอเพื่อนหนูก่อนนะคะ กำลังนั่งวินมาค่ะ”อิงรีบวิ่งเข้ามาแจ้ง
“อะไรกันเนี่ย เป็นรุ่นน้องแท้ๆ แต่มาสายกว่ารุ่นพี่” เลขานุการสาวเริ่มอบรมอิง
“ขอโทษค่ะ” อิงก้มหัวน้อยๆ ให้คริสกับเลขาสาว
อิงยืนรอบัวอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขึ้นรถกระทั่งราวๆ แปดโมงห้านาทีบัวก็วิ่งหอบมายังจุดลงทะเบียน
“กว่าจะมาถึงนะ” เลขาสาวมิวายแซะบัว
“หนูรีบสุดในชีวิตแล้วนะคะ” บัวเอ่ยอย่างรู้สึกผิด
“รีบลงทะเบียนเถอะจะได้ขึ้นรถ” คริสบอกทุกคน
บัวสแกนคิวอาร์โค๊ดลงทะเบียนจากนั้นสองสาวก็หิ้วก
