“นี่ครับคุณเพิร์ธ ของที่คุณเพิร์ธสั่ง” ชายชุดดำยื่นถุงกระดาษให้ชายหนุ่มรูปหล่อก่อนจะก้มหัวให้อย่างเคารพ
“ขอบใจ” เพิร์ธรับเอาถุงกระดาษมาเปิดดูของที่อยู่ข้างใน
“คุณเพิร์ธจะกลับพร้อมผมไหมครับจะได้ไม่ต้องลำบากนั่งรถนั่น” ชายในชุดดำหมายถึงรถทัวร์ที่เพิร์ธนั่งมาค่ายอาสา
“ไม่เป็นไร นายกลับไปเถอะ”
“ครับ ถ้าคุณเพิร์ธต้องการอะไร โทรเรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ”
เพิร์ธพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังเดินออกมา ชายชุดดำโค้งให้เจ้านายหนุ่มก่อนจะเดินไปขึ้นรถหรูแล้วขับออกไป
“นั่นใครเหรอครับลูกพี่” ป๋องที่ออกมาจากที่ซุ่มดูถามขึ้นขณะเดินตามหลังเพิร์ธต้อยๆ
“….” ทว่าเพิร์ธไม่ตอบอะไร
“เท่ซะไม่มี อย่างกับหนังมาเฟียเลยนะครับมีชายชุดดำมารับคำสั่งฆ่า”
เมื่อป๋องจ้อไม่หยุดเพิร์ธชักก็รำคาญ
“นั่นลูกน้องฉันเอง” เพิร์ธพูดขึ้น
“ผมว่าแล้วไง ดูนอบน้อมเชียว ว่าแต่เขามาทำอะไรเหรอครับ”
เพิร์ธหยุดเดินแล้วหันไปพูดกับรุ่นน้องตัว
