หนิงเซียนหยารับประทานอาหารร่วมกับเจ้าเมืองเสร็จ นางเดินออกมาส่งหยางลี่เฉวียนด้านนอก ร่างเย้ายวนยอบกายคารวะอย่างอ่อนช้อย ดวงตาดอกท้อแสนงามสบเข้ากับสายตาสื่อความนัยของเจ้าเมือง
"ข้ายังไม่อยากกลับ" เขาบอกตามตรง
"ดึกแล้วเจ้าค่ะ วันรุ่งขึ้นท่านสามารถมาใหม่ได้ หอแดงของข้ามิได้ปิดทำการหนีไปที่ใด ข้าเปิดร้านทุกวัน สาวงามแสดงศิลป์ชั้นเยี่ยมก็มีมากมาย เรือนร่างงดงามอ่อนช้อยน่าชมยิ่งนัก"
"สตรีรวมกันทั้งหอแดง ข้ายังไม่เห็นว่าผู้ใดงามเทียบเคียงเจ้า"
"ท่านเจ้าเมืองกล่าวหนักไปแล้ว ปีนี้ข้าอายุยี่สิบปีเต็มนับว่าไม่สาวแล้วเจ้าค่ะ"
"เรือนกายของเจ้าเพิ่งเต็มสาว อย่าได้กล่าวเช่นนั้น" หยางลี่เฉวียนกวาดสายตามองทั่วเรือนร่างนางแล้วรีบชักสายตากลับอย่างรวดเร็ว
หนิงเซียนหยารู้ดีว่าบุรุษหมายความเช่นไร เจ้าเมืองผู้นี้มิใช่อยากแสดงเจตจำนงค์ว่าอยากเกี้ยวนางหรอกหรือ นายหญิงน้อยแห่งหอแดงได้แต่ยิ้มน้อย ๆ ให้เขาอย่า
