ชานชวินทร์นอนตะแคงเท้าแขนมองใบหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้ม กำลังผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเธอหลับอย่างสบายใจหลังเสร็จกิจบนโซฟาแล้วจบที่เตียงอีกสองยก
เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่สู้ขาดใจเลย..
เขาไล่สายตามองขนตางอนที่เรียงเป็นแพอย่างสวยงาม ไล่ลงมายังปลายจมูกที่เชิดรั้งได้รูป ก่อนจะวางสายตาหยุดไว้ที่ริมฝีปากสีระเรื่อรูปกระจับที่เผยอขึ้นเล็กน้อย
สวยงามราวกับภาพวาด..
งดงามเหมือนดอกไม้ที่เติบโตท่ามกลางหมู่แมลง
นิยามคำพวกนี้คงใช้ได้กับภาพของเธอในตอนนี้ แม้จะอยู่ในท้วงท่าหลับใหลไม่ได้สติ แต่ก็ยังดึงดูดสายตาเขาให้ละไปไหนไม่ได้อยู่ดี
“เด็กน้อย..” ชานชวินทร์เผลอหลุดยิ้มอย่างลืมตัว ขณะที่ใช้หลังมือสัมผัสพวงแก้มนวลอย่างอ่อนโยน
ทว่าจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกบางอย่างพาดผ่านตรงกลางใจ ส่งผลให้สายตาที่มองเธอราวกับตกอยู่ในภวังค์หลุดโฟกัส ใบหน้านิ่งงันไปชั่วขณะคล้ายว่าได้สติขึ้นมาในฉับพลัน
ไม่รู้ตัวด
