พนักงานหญิงเสิร์ฟซาชิมิที่มีปลานานาชนิดวางเรียงรายอย่างสวยงามบนโต๊ะ ตามมาด้วยเมนูซูชิอีกมากมายที่จันจ้าวสั่งอย่างหน้ามืดตาลายเพราะความหิวจนท้องไส้กิ่ว
ดวงตากลมโตเป็นประกายรอยยิ้ม มองอาหารตรงหน้าที่ละลานตา พร้อมกับหยิบมือถือออกมาเตรียมถ่ายภาพเก็บเอาไว้
หากทว่า..
จังหวะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอ หลังจากไม่ได้แตะมันเลยตั้งแต่กลับจากทะเล จันจ้าวก็ถึงกับนิ่งค้างไปนานหลายวินาที จนชานชวินทร์ที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่นาทีก่อน ขยับสายตาขึ้นมองเมื่อเห็นว่าเธอเงียบไป
“มีอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ฉุดดึงอีกคนให้ได้สติกลับคืนมา
“พี่ชาน..”
“มีอะไร”
“ทำยังไงดีคะ”
เธอหน้าถอดสีซีดเป็นไก่ต้ม ริมฝีปากแห้งผาดเหมือนขาดน้ำ หลังเห็นสายที่ไม่ได้รับนับสิบจากอาทิตย์โทรเข้ามา รวมถึงกล่องข้อความที่เด้งอยู่หน้าจอแต่ยังไม่ได้เปิดอ่าน เพราะเธอกดปิดเสียงไว้ตั้งแต่ช่วงเช้า
ตลอดทั้งวันเธอทุ่มความสนใ
