รุ่งสางมาเยือนนานแล้ว จนท้องฟ้าเริ่มส่องสว่างต้อนรับเช้าวันใหม่ แต่ร่างบางยังไม่มีความรู้สึกที่อยากจะลุกออกจากเตียงเลยสักนิด
เธอนอนจมอยู่กับความไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ทว่าก็ทำได้แค่กักเก็บความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ ทั้งที่อยากจะร้องไห้ออกมาเต็มทน
เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับเลย..
ทั้งฟุ้งซ่านคิดวกวนซ้ำซากจนติดอยู่ในลูปความคิด ว่ารักในครั้งนี้มันผิดพลาดตรงไหนกัน ในใจอยากทักไปหาแต่กล่องข้อความก็ถูกลบไปหมดแล้ว ถึงแค่อยากจะได้ยินเสียงเพียงไม่กี่นาทีก็ยังทำไม่ได้เลย
นี่มันจบแล้วจริงเหรอ
“พี่ไปทำงานแล้วนะจ้าว”
“.....”
“อย่าลืมกินข้าวเช้าด้วย แล้วพี่จะโทรหา”
เสียงของอาทิตย์ตะโกนเข้ามาในห้อง ส่งผลให้มือบางจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหัว แล้วขดตัวนอนกอดตัวเองใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ไร้ซึ่งเสียงตอบรับกลับไปให้ได้ยิน
เธอไม่พร้อมจะคุยอะไรทั้งนั้นแหละ
กระทั่งได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น เจ้าตัวก็รีบหลับตาลงห
