Ep.7 แค่โลมาคนเดียวเท่านั้น
1865 คำ
“คือ เมื่อคืนโลมาอยู่ในห้องตัวเองได้ยังไง?”
“จำไม่ได้?” ฉันสายหน้าตอบคนตรงหน้า
“เธอหลับ” อ่าาา… หลับนี่เอง ถึงว่าละ
“ซีก็เลยปลุกโลมาใช่ไหม” ต้องใช่แน่ๆ ฉันต้องเดินขึ้นห้องมาเองต้องใช่แน่ๆ (^~^)
“ใช่ ปลุกแล้ว” ว่าแหละ
“แต่โลมาไม่ยอมตื่น”
“!!!”
“เลย… อุ้มมา”
“ห๊ะ” (0 [] 0) แม่เจ้า
“อะ…อุ้ม” ฉันถามซีอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อืม (-__-) ” ร่างสูงพยักหน้ายืนยันคำตอบ
“ได้ไงอะ โลมายังไม่อนุญาตเลยนะ”
“ต้องขอด้วยเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามหน้านิ่ง
“ต้องค่ะ!”
“แต่เธอหลับ”เออใช่วะ
“กะ…ก็… โลมาไม่กวนซีแล้วดีกว่า ฮะๆ” ตอบคนตรงหน้าด้วยแววตาและสีหน้าใสซื่อหันหลังรีบชิ่งไปนั่งรอที่เดิม จะรออยู่ใยในเมื่อเถียงไปเหตุผลก็คือ ฉันหลับ หลับแบบสนิทชนิดที่ว่าเอาหินมาปาใส่ก็ม่ายตื่นเจ้าค่ะ ฮืออออ~น่าอายจริงเลย
นั่งรอสักพักร่างสูงนำแซนด์วิชมาวางไว้ตรงหน้า แทบัก!!! ฉันมองแซนด์วิชกับคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามสลับกันไปมา ไม่น่าเชื่อว่าซีจะทำได้น่ากินขนาดนี้
“ซีทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”
“อืม”
“ไม่ใช่ว่าแอบไปซื้อมาแล้วทำเป็นหลอกว่าทำเองหรอกนะ หึ้ย ไม่ต้องอายของซื้อโลมาก็กินได้” พูดอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ก็แซนด์วิชมันดูสวยขัดกับหน้าตาพี่แกมากอ่ะ
ปัก!!
“(-___-) เพ้อเจ้อ” ค่ะ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของตกหรืออย่างใด แต่เป็นมะเหงกของคนฝั่งตรงข้ามที่เอื้อมมาเขกหัวฉันเต็มๆ
“ง่าาาา เจ็บน่าาา”
“กินได้เเล้ว” ฉันหยิบแซนด์วิชกินเมื่อร่างสูงว่าจบ
“อืม~อร่อย” ไม่น่าเชื่อ
“หึ อร่อยก็กินเยอะๆ”
“ซีไม่กินเหรอ” เอาแต่นั่งมองกันอยู่ได้
“พี่กินแล้ว” ฉันพยักหน้าตอบรับซีแล้วกินต่อ
ร่างสูงเท้าคางนั่งมองฉันเหมือนคนกำลังใช้ความคิดอะไรอยู่ก่อนจะยื่นมือมาเช็ดคราบชีสตรงมุมปากให้ฉันและกำลังจะเอาเข้าปากตัวเอง มะ… ไม่ได้นะ
งั่บ~
“!!!”
ซีเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อฉันโน้มตัวใช้ปากงับนิ้วที่เช็ดคราบชีส ด้วยความที่กลัวว่าซีจะกินมันเข้าไปเลยเผลอตัวไปกินมันก่อน เอ่อ….ไปไม่เป็นเลยฉัน
“โลมากลัวซีกินมันเข้าไปอ่ะ” ยิ้มแห้งๆ บอกคนตรงหน้าตามความจริง
“หึ ไม่ชอบ?” ซีเลิกคิ้วถามเสียงนิ่ง
“เปล่า…ก็แค่ม...มันรู้สึกแปลกๆ” ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกร้อนที่หน้าและใบหู
“แปลก? ยังไง”ซีเท้าคางมองหน้าฉันยิ้มๆ
“ม…ไม่.. รู้สิ” ฉันก้มหน้ากินแซนด์วิชหลบหน้าซีที่นั่งยิ้มอารมณ์ดี
“หึ หน้าแดง” ฉันเบือนหน้าหนีซี ไม่อยากให้เห็นหน้าตอนนี้
“เพราะซีนั้นแหละ ชอบทำให้คนอื่นเขาตกใจ” ยังไม่หยุดยิ้มอีก ใจฉันจะบ้าตายเพราะรอยยิ้มละลายนี้เเล้วนะ
“ซะ…ซี~” ร่างสูงลุกขึ้นยืน ท้าวท่อนแขนเเกร่งว่างพาดโต๊ะโน้มใบหน้าลงมาเข้าใกล้ มือใหญ่ข้างหนึ่ง วาดขึ้นจับข้างแก้มฉันให้หันมาสบตาเจ้าของ
“พี่ไม่ชอบทำให้คนอื่นหรอกนะ โลมาเท่านั้น แค่โลมาคนเดียวเท่านั้น ที่พี่ยอมทำแบบนี้ให้” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยใบหน้าเรียบเฉยแต่กลับสื่อแววตาที่เปล่งประกายความอ่อนโยนและจริงจังออกมาจนไม่สามารถละสายตาจากแววตาคู่นี้ได้เลย นิ้วเรียวลูบตรงแก้มฉันเบาๆ
ตึกต….ตึกตัก….ตึกตัก
“แปลกจริงๆ ด้วย” ใจฉันมันแปลกๆ ไปตั้งแต่ตอนไหนกันนะ คนที่พึ่งเจอกันสามารถทำให้เราใจเต้นได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“หืม” น้ำเสียงทุ้มเปล่งออกมาทำให้ฉันหลุดออกจากผวังบ้าจริง เผลอพูดออกมาจนได้
“ป… ปล่อยโลมาก่อน”
“เขิน?” ซีเลื่อนมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะผละออกจากฉันไปนั่งที่เดิม
“ไม่ได้เขินสักหน่อย โลมาอิ่มแล้วเดี๋ยวล้างจานให้นะคะ” ตอบคนตรงหน้าฉับพลัน เก็บจานไปล้างอย่างรวดเร็ว
ฟู่~ เกือบไปแล้ว จังหวะนี้อันตรายเกินไปแล้ว ฉันยืนทำใจให้สงบสักพัก รีบล้างจานให้เสร็จแล้วไปเอาของดีกว่า
หลังจากที่ล้างจานเสร็จ เดินออกจากห้องครัวตรงไปหาคนที่นั่งหน้าหล่อดูทีวีอยู่ตรงโซฟาทำหน้านิ่งๆ อย่างสบายใจ
“ของโลมาอยู่ไหนคะ” ซีขมวดคิ้วก่อนจะตอบกลับ
“อยู่ในห้องนอน” แล้วห้องนอนหมีพูห์มันอยู่ตรงไหน เลิกคิ้วเชิงถาม
“......” เงียบ
(-_-+) หมีพูห์เล่นบอกแค่เนี่ย โลมาจะไปรู้ได้ยังไงว่าห้องนอนหมีพูห์อยู่ไหน ยืนจ้องตาคนตรงหน้าสักพัก กะจะรอคำตอบเพิ่มเติมจากหมีพูห์สักหน่อย แต่ไม่น่าจะได้อะไร หาเองก็ได้วะ
“เดี๋ยว” ร่างสูงคว้ามือรั้งฉันให้หันกลับมา
“ฮั่นแน่ บอกตั้งแต่แรกก็จบ มัวแต่จ้องตากันอยู่ได้ นี่ถ้าโลมาเป็นปลาทองคงท้องไปนานแหละ”
“เฮ้อ~ ปลากัด” อ้าวเหรอฮ่าฮ่า
“แล้วห้องซีอยู่ตรงไหน”
“ลืมแล้ว?” what!!!
“ซีจะบ้าเหรอ ห้องตัวเองลืมได้ยังไง อย่ามาแกล้งกันสิ”
“ไม่ใช่” (-_- ) อยากจะถามพี่แกจริงว่ากินยาเม็ดได้เขย่าขวดไหม คือพี่แกดูท่าจะอาการหนักจริง
“ข้อตกลงของเรา”
“ข้อตกลงอะไรคะ?” ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปม บนใบหน้าเผลอแสดงความหงุดหงิดออกมา ใช้มือเสยผมตัวเองก่อนจะหลับตาเหมือนกำลังจะระงับอารมณ์บางอย่างไม่ให้ออกมา
“เฮ้อ ลืมแล้วสินะ” เสียงถอนหายใจของเจ้าตัวดังขึ้นก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาจ้องมองด้วยแววตาและใบหน้าที่ผิดหวัง ฉันได้แต่ยืนขมวดคิ้วมึนงง ฉันลืมอะไร
“มันไม่สำคัญเลยใช่ไหมว่ะ” ร่างสูงพูดเสียงเบาๆ เหมือนพึมพำกับตัวเอง ซีปล่อยมือที่กุมมือฉันไว้ ขยับตัวถอยห่างฉันก้าวหนึ่ง
“ช่างเถอะ ห้องนอนเดินตรงไปเลี้ยวขวาห้องสุดท้าย” น้ำเสียงเรียบนิ่ง รู้สึกรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แสนจะเย็นเยือก ซีละสายตาจากฉัน นั่งลงดูทีวีเงียบๆ โดยไม่มองมาที่ฉันอีกเลย เป็นอะไรของเขา ฉันหันหลังด้วยความมึนงงเลือกที่จะเดินไปเอาของในห้องนอน
“เจอแล้ว อยู่นี่เอง” ฉันเข้าไปในห้องนอนของซี กวาดสายตามองหาของก็เจอของๆ ฉันว่างไว้ข้างโต๊ะที่น่าจะเป็นโต๊ะทำงานของเจ้าตัว
ทว่า ขณะที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ โต๊ะมากเท่าไร สายตาของฉันดันไปสะดุดเข้ากับรูปหลายๆ แผ่นที่ว่างไว้บนโต้ะ
“นี่มัน….” รูปฉัน!!! เป็นรูปที่เราไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์ด้วยกัน แต่เดี๋ยวนะ เหมือนๆ ว่าฉันจะลืมอะไรไปจริงๆ นั้นแหละ
“แล้วซีอยากได้อะไร”
“อืม….”
“โลมาต้องจับมือพี่ตลอด”
“ได้”
“และพรุ่งนี้โลมาจะต้องยอมตามใจพี่ทุกอย่าง โดยไม่มีข้อแม้ “
“ส่วนวันนี้พี่เลี้ยงเอง”
“ตกลงค่ะ”
โป๊ะเชะเลยค่ะ นอกจากโลมาจะซื่อบื้อแล้ว สิ่งที่ตัวฉันนั้นขาดไม่ได้เลยก็คือ ความจำค่ะ ฉันความจะสั้น! อาการมันจะเป็นแบบประมาณว่าอาจารย์สั่งการบ้าน ฉันทำแล้วแต่ลืมเอามาส่ง รู้ตัวอีกทีก็ตอนเพื่อนขอลอกนี่แหละค่ะ (T_T)
แล้วท่าทีแสนเย็นชาของซีนั่นก็มาจากฉันดันไปลืมข้อตกลงที่ให้ไว้สินะ
พรึบ!
“อ๊ะ” ผมยืนอยู่ข้างหลังโลมาหยิบรูปจากมือเล็กที่น้องจ้องมองมันอย่างเหม่อลอย
“เจอยัง” คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ เงยหน้าหันมองผม
“ซี คือ….” ผมเดินเลี่ยงโลมาออกมาเลือกที่จะเดินไปหยิบของๆ น้องแล้วเดินออกจากห้องไป ทว่า กลับมีมือเล็กดึงชายเสื้อผมไว้ให้หันมองเธอ
“ซีจะไปไหน”
“โซฟา”
“แล้วถือของโลมาไปทำไม”
“ของโลมาเยอะ มันหนัก พี่กลัวโลมาถือไม่ไหว” สุดท้ายแล้ว ผมก็โกรธน้องไม่ลงจริงๆ แค่คิดว่าเเขนเล็กๆ ถือของหนักๆ อาจทำให้เจ็บมือ ผมก็ทนนั่งนิ่งเฉยต่อไปไม่ไหว จนต้องเดินเข้าไปช่วยโลมาถือออกมาจนได้
“ซี คือว่านะ” มือที่ยังไม่ปล่อยออกจากชายเสื้อผม เธอกำไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะเดินออกไป
“คือ คือ ว่า….” ผมเลือกที่จะไม่รอฟังโลมา เพราะของๆ น้องที่ผมถืออยู่มันหนักพอสมควร ผมต้องเอาไปว่างไว้ตรงโซฟาก่อน
“ไปนั่งรอพี่ที่โซฟา”
“อื้ม” โลมาพยักหน้ารับรู้แต่ไม่ยอมปล่อยมือออกจากชายเสื้อผม
“จะไม่ปล่อย?” ผมมองมือเล็กที่กำชายเสื้อผมไม่ปล่อย
“ไม่” โลมาก้มหน้ามองมือตัวเอง ตอบเสียงพึมพำเบาๆ ให้ผมได้ยิน หึ ก็ดี อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ผมเดินเอาของไปว่างตรงโซฟาโดยมีโลมาเดินตามผมไม่ห่าง ก่อนจะหันหน้าเข้าหาน้อง ที่ทำหน้าเหมือนเด็กที่ทำความผิดไว้ คว้ามือที่จับชายเสื้อให้ปล่อยออก จับไหล่น้องให้นั่งลงโซฟา ผมย่อตัวนั่งลงตรงหน้าโลมาเลื่อมมือกุมมือน้องไว้ทั้งสองข้าง
“เป็นอะไรบอกพี่มาสิ” โลมาเงยหน้ามองผม
“ซีโกรธโลมา” มือเล็กกำมือผมแน่น
“หืม?” น้องยังคงก้มหน้ามองมือผม
“โกรธที่โลมาลืมสัญญาที่ให้ไว้กับซี ฮึก… ทั้งที่เมื่อวานซีอุตส่าห์ตามใจโลมา ฮึก.. ยอมถ่ายรูปให้แถมยังล้างรูปให้อีกด้วย แต่โลมากลับลืม” ร่างบางก้มหน้ามองมือผม น้ำเสียงที่พูดออกมาถูกเจือปนไปด้วยเสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้
“มองมาที่พี่หน่อยครับ” น้องเงยหน้ามองตามที่ผมบอก น้องกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ใบหน้าขาวจมูกแดงระเรื่อ น้ำตาคลอเบ้าจะหยดแลไม่หยดแล ผมยกมือขึ้นใช้นิ้วโป้งกดบนเนินแก้มลูบเบาๆ
“พี่ไม่โกรธโลมาแล้วครับ พี่คิดน้อยไป พี่ผิดเองที่ไม่บอกโลมาไปตรงๆ” เด็กน้อยตรงหน้าสายหัวไปมาเหมือนจะปฏิเสธ
“ไม่ใช่ความผิดซีสักหน่อย โลมาต่างหากที่ผิด ชอบลืม ทำตัวเหมือนปลากัด”
“ปลาทองใช่ไหม” น้องขมวดคิ้วทำหน้างง ผมว่า ผมน่าจะเข้าใจถูกนะ ก่อนโลมาจะพยักหน้าตอบ อ่า…..กูตามอารมณ์น้องไม่ทัน
“ในเมื่อโลมาจำได้แล้ว เราก็ทำตามสัญญาสิ” ในเมื่อเธอจำได้แล้ว ผมก็ไม่ควรปล่อยโลมาให้ลืมเป็นครั้งที่สองหรอก
“ซีจะให้โลมาทำอะไรว่ามาเลยค่ะ” ใบหน้าที่ฮึกเหิม น้องพร้อมตั้งรับกับสิ่งที่ผมกำลังจะพูด
“เดท”
“ห๊ะ”
“ไปเดทกัน”
- ผู้เขียน
