หลังจากเสียงกรีดร้องของพิมพ์ประภาเมื่อวาน เธอก็ไม่ได้เห็นหน้าหล่อนและเชาวน์อีกเลย อาจเพราะเธอเองก็ไม่ได้มีเวลาไปอยากเห็นหน้าใครหรอกนะ โดนทัศกรกักเอาไว้บนเตียงทั้งคืน เขาขย้ำเธอเสียจมเขี้ยว ท่าทางอดอยากปากแห้งนี่ดูยังไงก็เหมือนคนไม่เคยพานพบกันมาเป็นชาติเสียอย่างนั้น แต่รอบนี้เธอขอร้องให้เขาอ่อนโยน เพราะเมื่อจัดการเรื่องพิมพ์ประภาเรียบร้อย เธอจะบอกเรื่องท้องให้เขาฟัง
“น้องกานต์คะ” เสียงเรียกของพิมพ์ประภาทำให้เธอหันไปมองด้วยความงุนงง ที่งุนงงอาจเพราะว่าเสียงของอีกฝ่ายดูสำนึกผิดยังไงไม่รู้ แถมสีหน้าก็ไม่ได้ซ่อนความร้ายกาจเอาไว้เหมือนก่อน
“พี่พิมพ์มีอะไรคะ”
“พี่มาขอโทษน่ะ”
“ห๊ะ! ขอโทษ” เธอกะพริบตาปริบๆ พิมพ์ประภามาขอโทษเธออย่างนั้นเหรอ กานพลูมองอีกฝ่ายนิ่ง
“ไม่เชื่อหรือไง อุตส่าห์มาขอโทษ” พิมพ์ประภาเบ้ปากมองบน คนอย่างเธอไม่เคยลดตัวมาขอโทษใครเลย แต่เพราะสำนึกผิดจริงๆ
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ
