จริงๆ เมื่อก่อนทั้งสองก็เป็นแขกเหมือนกัน แต่มันแตกต่างจากสถานะตอนนี้โดยสิ้นเชิง เพราะตอนนี้ทั้งสองเปลี่ยนไป เรียกว่าการไปมาหาสู่ระหว่างญาติน่าจะถูกต้องที่สุด เธอโล่งใจที่เชาวน์สามารถจัดการกับพิมพ์ประภาได้ คงต้องใช้คำว่าจัดการ เพราะพิมพ์ประภาแสบใช่เล่น แม้จะตกลงปลงใจกับเชาวน์ไปแล้ว เธอก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยอมหรือหงอเลยสักนิด ต่อปากต่อคำก็ที่หนึ่ง มันก็แปลกกับความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ เธอคิดไปถึงคู่ผัวตัวเมียที่ทะเลาะกันบ่อยๆ มีลูกหัวปีท้ายปี เชาวน์กับพิมพ์ประภาก็น่าจะเป็นแบบนั้น
“อย่าไปยอมนะคะน้องกานต์”
“ยอมอะไรเหรอคะ” กานพลูใบหน้าเหลอหลา เธอไม่ทันฟังว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไร
“สามียังไงละคะ อย่าไปยอม”
“กานต์ไม่กล้าเถียงคุณภูเขามากหรอกค่ะ เดี๋ยวโดนดุ”
“แน่ะ! ดุอะไรกัน เราเป็นเมียไม่ใช่ลูกนะคะ ถึงจะมาดุ”
“พี่พิมพ์น่ะเก่ง เอาพี่เชาวน์เสียอยู่ ดูเหมือนพี่เชาวน์ก็เจ้าชู้ใช่เล่นนะคะ”
“จริงเหรอค
