“ป๊ะป๊า”
เสียงเรียกของยายตัวเล็กทำให้ทัศกรกะพริบตาปริบๆ เขารู้สึกว่าบรรยายไม่ถูกกับคำเรียกอ้อแอ้ของทัดดาว และอาการดีใจที่ได้เจอเขา อ้าแขนให้เขาอุ้ม เขาไม่รู้ตัวว่าโผไปอุ้มยายตัวเล็กตอนไหน แต่รู้สึกว่าเด็กตัวเล็กในอ้อมแขนคือสิ่งมหัศจรรย์ที่เขาได้พานพบ
กานพลูน้ำตาซึมอย่างไม่ตั้งใจเมื่อเห็นพ่อลูกกอดกัน เธอคิดว่าเขาจะไม่มาเสียอีก แต่เขาก็มา ดูเหมือนในวันนั้นเจ้าของงานตัวน้อยจะมีความสุขจนกระทั่งหลับไป
“เธอสอนลูกให้เรียกฉันแบบนั้นเหรอ”
“อุ๊ย!” กานพลูสะดุ้งเมื่อจู่ๆ เขาก็เอ่ยถาม ในขณะที่เธอเข้ามาดูลูกอีกครั้งและห่มผ้าให้ เธอคิดว่าเขาออกไปจากห้องลูกนานแล้วเสียอีก แต่ทำไมเขายังอยู่
“ตกใจอะไรนักหนา” เขาเดินมาหยุดที่หน้าเตียงลูก เธอรู้สึกตกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
“เปล่าค่ะ”
“ลูกพูดได้แล้วเหรอ” เขามองลูกน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนที่นอน หลายเดือนมากแล้วที่เขาไม่ได้มาเยี่ยมทัดดาวเลย
“ค่ะ พูดคำง่าย
