26

1550 คำ

“ยายหนูทัดล่ะคะพี่ไพ” เธอเอ่ยถามถึงบุตรสาว คิดถึงเหลือเกิน อยากกอดอยากหอม อยากนอนหลับไปด้วยกัน เธอป่วยแบบนี้ ไม่ได้ตื่นมาเล่นด้วย คงงอแงน่าดู “หลับปุ๋ยไปแล้วค่ะ วันนี้เล่นซนเหลือเกิน ตามประสาเด็กแหละค่ะ” ประไพนั้นเอ็นดูทัดดาวเหลือเกิน พูดไปก็ยิ้มไป กานพลูเห็นแล้วนึกขอบคุณความเมตตาปรานีของประไพ “พี่ไพคงเหนื่อยแย่” “เหนื่อยอะไรกันล่ะ มีความสุขจะตายไป นี่ถ้าพี่มีลูกก็คงดี อายุเยอะๆ แล้ว สามีก็ไม่มี ลูกก็ไม่มี มันเหงาจะตายไปค่ะ” “ขอบคุณนะคะที่พี่ไพเอ็นดูยายหนู” “ไม่ต้องขอบอกขอบใจอะไรหรอก รีบกินเสียเถอะ เดี๋ยวเย็นชืดจะไม่อร่อย” ประไพจัดการให้กานพลูได้กินข้าวกินยา พออิ่มเธอก็นึกถึงคำพูดของทัศกรเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้ “พี่ไพคะ คุณภูเขาล่ะคะ เขาเป็นยังไงบ้างคะ” “เป็นยังไงนี่คือยังไงล่ะจ๊ะ” ประไพถามยิ้มๆ กานพลูหน้าแดง กะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะตอบยังไงดี “ถ้ารักเขาก็ทำให้เขารู้ว่ารัก เขาจะรักไ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม