Ep.3
801 คำ
Ep.3
Janjao talk.
"ยังไงๆ ต่อมความแรดเริ่มทำงานแล้วเหรอ" แตงโมถามแซวฉันขึ้น หลังจากวินเซนต์กับผู้ชายที่ชื่อไทม์เดินออกจากร้านไปแล้ว
"อะไรของแก" ฉันตอบแบบปัดๆ ทำเป็นไม่สนใจ แล้วก้มหน้าเล่นสมาร์ตโฟนต่อ
"ฉันเห็นน้า แกมองเขาตาไม่กะพริบเลยอะ"
"เพ้อเจ้อ ฉันก็มองของฉันไปเรื่อย"
"แล้วหล่อปะ"
"หล่อ เฮ้ย! ไม่ใช่ ถามไรของแกเนี่ย" ให้ตายสิ หลุดจนได้ โดนยัยนี่ล้อแน่ๆ
"ฮ่าๆๆๆ หล่อก็บอกหล่อสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย" แตงโมหัวเราะสะใจที่ทำฉันหลุดได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ
"=_="
"สนใจใช่ปะ" แตงโมยังคงเซ้าซี้ถามฉันต่อ
"อะไร"
"เพื่อนวินเซนต์อะ แกสนใจใช่ปะ"
"เปล่า ฉันไม่ได้สนใจ"
"แต่แกมอง"
"ก็แค่มองเฉยๆ" แค่มองไม่ได้แปลว่าสนใจสักหน่อย ก็เห็นว่ามีเสน่ห์ดี...ก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรเลย
"แต่หล่อน้า"
"พอเลยแก ไปกันใหญ่แล้ว"
"ฉันว่าหมอนั่นต้องสนใจแกแน่เลยอะ" ยังอีก ยังไม่จบเรื่องผู้ชายอีก
"ไม่หรอก แกคิดมาก"
"จริงๆนะแก เพราะเมื่อกี้ไม่ใช่แค่แกมองเขาฝ่ายเดียวนะ เขาก็มองแกตานี่แทบไม่กะพริบเลย"
จริง! อันนี้ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขามองฉันตาไม่กะพริบจริงๆ แถมยังฉายแววแพรวพราวอีกต่างหาก
"ก็...อาจจะแค่มองในฐานะเพื่อนวินเซนต์ไง" ถึงฉันจะรู้สึกได้ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนั้น เขาอาจจะมองคนอื่นแบบนี้เหมือนกันก็ได้
"ไม่ใช่อะแก เขามองแกมากกว่านั้น"
"แต่ว่า...!?" ฉันชะงักสิ่งที่กำลังจะพูด แล้วหันไปมองตามสายตาของแตงโม ที่พยายามพยักพเยิดให้ฉันหันไปมอง แล้วพอหันไป...ฉันก็เจอกับไทม์? ซึ่งเขากำลังเดินกลับมาที่โต๊ะของฉัน
"เอ่อ...ขอโทษนะครับจันทร์เจ้า"
"...คะ ?" ฉันทำหน้างงทันที เมื่ออยู่ๆ เขาก็ขอโทษฉัน ไทม์ยกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเอง ก่อนจะเอ่ย
"ถ้าจันทร์เจ้าไม่รังเกียจ...เอ่อ...เราขอไลน์จันทร์เจ้าหน่อยได้มั้ย"
"เอ่อ..." ฉันที่ไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง ก็เลยหันไปขอความช่วยเหลือจากแตงโมว่าควรจะเอายังไงดี ให้หรือไม่ให้ดี แต่ยัยเพื่อนตัวดีของฉันกลับรีบส่งซิกซ์ให้ฉันรีบๆ ให้เขาไป
…สุดท้ายฉันก็เลยตัดสินใจให้ไลน์ตัวเองกับไทม์ไปในที่สุด
Janjao talk end.
Time talk.
"ลืมไรวะ" ไอ้วินเซนต์ถามหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ ที่มีมันนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"กูเข้าไปให้พนักงานใส่น้ำตาลเพิ่มให้น่ะ" ผมตอบมันไปด้วยท่าทีสบายๆ
"ปกติมึงก็ไม่กินหวาน"
"แต่วันนี้กูอยากลองกินอะไรหวานๆ ดู"
"แปลกๆ นะมึง"
"หึๆๆ ไม่มีอะไรหรอก รีบไปเถอะ เดี๋ยวกูตกเครื่อง"
"ภาระกูจริงๆ" พอมันบ่นผมเสร็จ มันก็ออกรถแล้วมุ่งไปส่งผมที่สนามบินทันที เพราะผมต้องบินกลับเชียงใหม่วันนี้ ผมอยู่เชียงใหม่ครับ แต่ผมก็ต้องบินมาทำธุระที่กรุงเทพฯ บ่อยๆ เรียกว่าบินทุกสัปดาห์เลยก็ว่าได้
จริงๆ แล้วผมเกิดที่กรุงเทพฯ พ่อผมก็คนกรุงเทพฯ แต่แม่ผมเป็นคนเชียงใหม่ ผมเกิดได้ไม่นานคุณตาก็เสีย แม่เลยจำเป็นต้องย้ายกลับไปอยู่ที่เชียงใหม่เป็นเพื่อนคุณยาย และพอแม่จะย้ายพ่อผมก็เลยต้องย้ายด้วย ก็เลยกลายเป็นว่าครอบครัวผมย้ายจากกรุงเทพฯ ไปลงหลักปักฐานที่เชียงใหม่นั่นเอง
เริ่มทำธุรกิจที่เชียงใหม่ และมันก็เติบโตเร็วมาก ด้วยอิทธิพลที่พ่อผมมี กับอะไรหลายๆ อย่างนั่นแหละ แต่เราก็มีธุรกิจที่กรุงเทพฯ อยู่หลายอย่าง เป็นธุรกิจที่พ่อทำก่อนจะย้ายไปอยู่ที่โน่น และที่ผมต้องบินมากรุงเทพฯ บ่อยๆก็เพราะว่ามาดูกิจการแทนพ่อนั่นแหละ
แต่การมากรุงเทพฯ ของผมครั้งนี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีก ไม่ยักรู้ว่าไอ้วินเซนต์จะมีเพื่อนน่ารักๆ แบบนั้น
...จันทร์เจ้า...ชื่อโคตรน่ารัก
ชื่อว่าน่ารักแล้วคนยิ่งน่ารักกว่า ยอมรับเลยว่าผมชอบเธอตั้งแต่แวบแรกที่เห็น และผมก็รู้ด้วยว่าเธอไม่ใช่คนที่ผมจะไปคิดเล่นๆ ด้วยได้ เพราะผมรู้สึกว่าเธอต่างจากคนอื่น และแน่นอนว่าเธอก็ไม่ง่ายเหมือนคนอื่นๆ แน่นอน
...แต่ผมคิดว่า ถ้าผมอยากจะได้...ก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร
- ผู้เขียน
