“ไม่เป็นไรนะคะ สักวันคุณต้องมองเห็น” เมษาถือวิสาสะปลอบโยนเขาด้วยความสงสาร ในขณะที่คนตัวโตได้แต่ตกใจในสิ่งที่หญิงสาวทำ สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้เขาสัมผัสได้ถึงความจริงใจจากผู้หญิงตัวเล็กคนนี้เท่านั้น ความหวั่นไหวเริ่มจะเข้าครอบงำหัวใจที่แข็งแกร่งของเขาเสียแล้ว
“แล้วถ้าฉันต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตล่ะ” ปราณทำเสียงน่าสงสาร
“ฉันก็จะอยู่ดูแลคุณไปตลอดชีวิต ตราบใดที่คุณยังต้องการให้ฉันดูแลคุณอยู่” เมษากล่าวจากใจจริง เธอรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้มาก เพราะถ้าไม่ประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้เขาคงได้ใช้ชีวิตปกติของเขา
“เธอแน่ใจเหรอว่าเธออยากจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต” ปราณยังลองใจหญิงสาวไม่เลิก
“ความจำเป็นทำให้ฉันต้องอยู่ที่นี่ตราบเท่าที่คุณต้องการนั่นแหล่ะค่ะ” เมษาตอบออกไปด้วยเสียงเศร้า เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการความรักจากใครสักคน แต่ถ้าเธอเลือกทางนี้แล้ว เธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แต่ไม่เป็นไร เธอยอ
