My friend. 28
พอผมเดินเข้ามาข้างใน ผมก็เห็นพี่เมฆนั่งหลับตาเอนตัวพนักพิงเก้าอี้ และดูเหมือนว่าพี่เมฆจะยังไม่รู้ตัวว่ามีผมยืนมองอยู่ ผมยืนมองพี่เมฆอย่างพิจารณาสักพัก ก่อนจะเอ่ยทักขึ้น
"สวัสดีครับพี่เมฆ" พอผมพูดจบพี่เมฆก็ลืมตาขึ้นมามองผมช้าๆ ไม่ได้มีท่าทีตกใจใดๆ ทั้งสิ้นที่เจอผมยืนอยู่ตรงนี้
"อืม นั่งก่อนสิ" พี่เมฆพูดแล้วมองไปทางโซฟากลางห้อง แล้วบอกให้ผมไปนั่งตรงนั้น ผมเดินไปนั่งก่อนที่พี่เมฆจะลุกเดินมานั่งลงตรงข้ามผม
"มีอะไร" พี่เมฆถามผมทันทีที่นั่งลง ก็คงจะดูออกว่าที่ผมมาต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เพราะปกติแล้วผมก็ไม่ได้มาหาถ้าไม่มีธุระอะไร
"ที่พี่คุยกับฟ้าใสเมื่อสักครู่ มันหมายความว่ายังไงครับ" ผมเลือกที่จะถามเข้าประเด็นนี้ก่อน เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทำให้ผมข้องใจที่สุดในตอนนี้ ถึงแม้ผมจะเพิ่งได้ยินและรู้เรื่องเมื่อสักครู่ แต่มันก็มีผลต่อความรู้สึกผมค่อนข้างมากและมากที่สุด
"ได้ยินสินะ
