“งั้นค่อยหมดห่วงหน่อยค่ะ ม่านสัญญานะคะแม่ ถ้าม่านหางานที่มั่นคงได้แล้ว ม่านจะไม่ให้แม่ต้องลำบากแบบนี้ ม่านขอโทษนะคะที่ผ่านมาที่ม่านทำให้แม่ต้องลำบากมากขนาดนี้” ม่านแก้วน้ำตารื้น เมื่อเอ่ยถึงความเจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ
“เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว มันผ่านมาแล้ว ที่เหลือก็แค่ใช้ชีวิตให้มีความสุขเท่านั้น เข้าใจมั้ยลูก” นางยาใจปลอบใจบุตรสาวเสมอ และไม่เคยโทษบุตรสาวกับเรื่องความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเลยสักนิด
“ขอบคุณนะคะแม่ ถ้าไม่ได้แม่ ม่านก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตผ่านมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง” ม่านแก้วโผเข้ากอดมารดา ทั้งที่อีกมือหนึ่งถือถาดอาหารอยู่
“ยัยม่าน ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้ เดี๋ยวข้าวหกก็ไม่ได้กินกันพอดี” นางยาใจเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะโตแค่ไหน แต่ลูกก็ยังเด็กอยู่เสมอในสายตาของผู้เป็นมารดา
“ก็ม่านรักแม่นี่คะ” ม่านแก้วรีบอ้อนมารดาทันที
“พอเลย รีบๆ ไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวถ้ายัยห
