“นี่คุณ!” ริมฝีปากอิ่มขยับจะต่อว่า แต่คนเจ้าเล่ห์รีบแทรกขึ้นด้วยเสียงหล่อๆ ดวงตาอ้อนแกมละห้อยนิดๆ
“พายครับ ลูกๆ ของเราหิวข้าวแล้ว ผมสั่งลิลลี่ให้เตรียมสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าไว้ให้ที่บ้าน บอกจะออกมารับคุณ ไปกินด้วยกันนะ”
ชนินธรมองคนทั้งสี่อย่างตกตะลึง สายตาของเขาย้ายจากการมองหน้าพวกเด็กๆ พับผ่าสิ ให้ดิ้นตาย พอสำรวจเครื่องหน้าเจ้าหนูลูกครึ่งทั้งสองคน เทียบกับหน้าผู้ชายที่อ้างตัวว่าเป็นพ่อของเด็ก แล้วมองใบหน้าของพรพระพาย
‘มีความคล้ายกันมาก’
บริกรของร้านนำขนมใส่ภาชนะทรงสูงอย่างดีมาวางบนโต๊ะ ในนั้นมีเค้กสี่ชิ้น ตกแต่งอย่างสวยงาม แต่ละชิ้นน่ากิน ดูมีรสชาติแตกต่างกันไป จนจัสตินน้ำลายแทบหก
มือป้อมๆ ยื่นไปตั้งใจจะเอานิ้วจิ้ม แต่จอร์แดนยื่นมือมาตีแขนน้อง เพราะแด๊ดดี้สอนเสมอว่า ถ้าไม่ใช่ของเราห้ามไปมอง ห้ามหยิบกินของคนอื่นก่อนได้รับอนุญาต แต่เด็กแบบจัสตินมีหรือจะจำคำสอนของแด๊ด มันจำแค่บางเรื่องเท่า
