“นั่งกันแบบนี้แล้วมามี้จะคาดเข็มขัดนิรภัยยังไงครับ” แบรดลีย์ส่ายหัว มองภาพวุ่นวายตรงหน้า แต่เขาชอบ มีความสุข เวลาได้วุ่นๆ กับคนในครับครัว แล้วก้มไปหยิบเข็มขัดฟากผู้โดยสาร มือของเขาผ่านเนินอกอวบๆ จัสตินคงคิดว่าเขาจะมาแย่งจับอะไรที่มันกำลังลูบๆ คลำๆ อยู่
จู่ๆ เจ้าตัวแสบก็ทำตัวเป็นคนหวงของ ผลักมือเขาออก “แอ๊ แอ๊” วันนี้ลูกดถพ่อ ราวกับว่า จัสตินพยายามบอกพ่อว่าอย่ามาจับแม่ของเขาได้ไหม เอามือไปไกลๆ รำคาญ สายตาจัสตินบ่งบอกอย่างนั้น
แบรดลีย์มองลูกชายตัวน้อยที่ทำตัวเหมือนพวกขี้เห่อเวลาได้ของใหม่ “อะไร ทำไมมองแด๊ดตาขวาง แด๊ดจะหยิบสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้มามี้ แล้วสองคนพี่น้องต้องไปนั่งในคาร์ซีตจะปลอดภัยกว่า” เขาให้เหตุผลกับพวกลูกๆ เพราะเข็มขัดนิรภัยไม่สามารถคาดลงบนคนสามคนในที่นั่งเดียวกันได้
เพียงแต่เจ้าสองคนทำหูทวนลมไม่สนใจฟัง ยังไงก็จะเกาะติดกับตักและอกของแม่
แบรดลีย์ยิ้มกว้าง “มีอกใหม่ ใหญ่ๆ
