เธอเดินถือถาดอาหารออกไปจากห้อง ก่อนจะกระแทกลงบนโต๊ะทำงานของรันดาอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง
“ บอสบอกให้เอาออกไปเททิ้ง ” รันดาก้มลงมองถาดอาหารแล้วรับคำสั้น ๆ
“ ค่ะ ”
“ สาระแน อยากเสนอตัวจนสั่นไปหมด คันมากเหรอรันดา ” คนถูกว่าเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อหู
“ คุณพริมาว่าอะไรนะคะ ”
“ ก็เธอน่ะมันคันมาก หาทางเข้าหาบอสตอนที่ฉันไม่อยู่ที่โต๊ะ ทำเป็นเอาอาหารเช้าไปให้ รู้ไว้ด้วยว่าบอสไม่ทานมื้อเช้า และต่อให้ไม่ใช่มื้อเช้า อาหารต่ำ ๆ ราคาถูก ๆ โลว์คลาสบอสก็ไม่ทาน ไม่ต้องพยายามจะใช้เต้าไต่ รู้ไว้ด้วยว่าแม้แต่ฉันเองยังเอาไปโยนทิ้งถังขยะทั้งหมด ใครจะไปกระเดือกลง ของชั้นต่ำ ” คำพูดนั้นทำให้รันดาหน้าชา
“ รันไม่ได้คิดแบบนั้น รันแค่หวังดีกับคุณ หวังดีกับบอส เพราะเมื่อวานบอสบอกรันว่าไม่ทานมื้อเช้า การไม่ทานมื้อเช้าไม่ดีต่อสุขภาพ ในฐานะที่รันเป็นลูกน้องและ
