เธอนั่งหน้าเจื่อน ทว่าก็ยังมีสติพอที่จะพูดอะไรให้ตัวเองไม่ดูแย่ไปกว่านี้
“ บอสคะ รันอาจจะไม่มีความสามารถมากนัก แต่รันพร้อมที่จะฝึกฝนและเรียนรู้ จะเชื่อฟังที่บอสพูด จะไม่มีวันปล่อยโอกาสที่บอสหยิบยื่นให้ลอยล่องไปในอากาศเฉย ๆ แน่ค่ะ รันสัญญา ” เธอว่าพลางชูนิ้วก้อยขึ้นเป็นสัญลักษณ์ ทว่าดวงตาแข็งกร้าวที่จ้องมานิ่ง ๆ นั้นทำให้เธอต้องรีบวางมันลงบนตักแล้วก้มหลบสายตา
ทว่าบอสยังไม่พูดอะไรต่อ มันสร้างความอึดอัดเหลือเกิน ชวนคุยดีกว่า บรรยากาศมันน่าจะดีขึ้น
“ บอสชอบทานโจ๊กหรือน้ำเต้าหู้เป็นมื้อเช้าไหมคะ ”
“ ผมไม่ทานมื้อเช้า ”
“ ไม่ได้นะคะบอส มื้อเช้าสำคัญกับร่างกายมาก มันจะไปช่วยเสริมสร้างร่างกายและสมอง บอสต้องทานค่ะ ”
“ คุณพึ่งพูดไปหยก ๆ ว่าจะเชื่อฟังผม นี่ไม่ทันถึงสองนาทีก็เถียงและออกคำสั่งกับผมแล้ว ” เธอหน้าเสียก่อนอ้อมแอ้มตอบ
