หลังบอกเล่าเรื่องราวเจคอบก็เหลือบสายตาขึ้นมองหน้าคนตัวเล็ก พบว่าตอนนี้หญิงสาวเม้มปากพยายามกลั้นเสียงร้องไว้ ทว่าดวงตากลับไม่สามารถเก็บกักน้ำตาได้อีก เธอร้องไห้ออกมาราวกับคนที่เสียใจไม่ต่างจากเขา
มารีนไม่เคยรู้เลยว่าตอนที่เธอเดินจากเขามา เป็นช่วงเวลาที่เขาเจ็บปวดและต้องการใครสักคนมากที่สุด ไม่เคยรู้เลยจริง ๆ
นึกย้อนไปแล้วยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"มายขอโทษ"
"..."
"มายไม่ได้ตั้งใจ มายขอโทษพี่เจคอบ มายไม่รู้ว่าตอนนั้นมันจะเกิดเรื่องมากมายกับพี่" เสียงของมารีนมีแต่ความรู้สึกผิด น้ำตามากมายไหลอาบแก้ม
สายตาของชายหนุ่มอ่อนแสงลง มีน้ำตาชื้นที่คลออยู่เช่นกัน เขาดึงมารีนให้ชิดใกล้เข้ามา กอดเธอไว้แน่น ไม่สนใจบาดแผลที่ตนได้รับในตอนนี้ การเห็นความเสียใจของเธอมันทำให้เขารู้สึกเจ็บมากกว่าหลายเท่า
มือแกร่งลูบหัวคนที่กำลังสะอึกสะอื้นเบา ๆ คล้ายกำลังปลอบเธอให้ลดความรู้สึกผิดเหล่านั้น ขนาดเขาเองยังเกลียดเธ
