ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
ขาเพรียวยาวที่ห่อหุ้มด้วยกางเกงสีดำก้าวออกมาจากห้องสีขาว โดยมีคุณหมอคนหนึ่งเดินตามออกมาด้วย มารีนยืนขึ้นก้าวเข้าไปหาเจคอบ ดวงตาฉายแววเป็นห่วง
"ผมทำแผลให้คนไข้ใหม่แล้วนะครับ แล้วก็มียากินยาทาที่ต้องเอากลับไปด้วย โชคดีที่แผลไม่ได้ติดเชื้อครับ"
คนเจ็บอย่างมาเฟียหนุ่มไม่ได้ตอบรับ ใบหน้าเขายังคงเรียบเฉย เป็นหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยตอบรับแทน
"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"
เมื่อคุณหมอเดินออกไปมารีนก็เดินมาจับมือเขา จูงไปเอายาที่ช่องรับยา คนตัวสูงแม้จะไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่พอเห็นเธอเป็นห่วงและหลอกล่อเขามาทำแผลที่โรงพยาบาลก็อ่อนอกอ่อนใจ เธอว่าไงก็ว่างั้น ยอมตรวจเพิ่มและทำแผลให้เรียบร้อย
หลังรับยาเสร็จมารีนก็ขอไปเยี่ยมลุงเธอที่พักอยู่อีกตึก ตอนแรกเธอบอกว่าให้เจคอบกลับไปก่อนก็ได้ แต่เขายืนยันจะตามไปด้วยโดยรับปากเธอว่าจะรออยู่นอกห้อง
"เดือนหน้าก็น่าจะกลับไปพักที่บ้านได้แล้วค่ะพี่มาย คุณหมอ
