ถ้วยชาราคาแพงถูกวางลงบนจานรองอย่างเบามือ สายตาของหญิงวัยกลางคนที่ยังมีเค้าความสวยงามมองออกไปนอกหน้าต่างชั้นสอง ใบหน้าเธอดูอ่อนหวานราวกับผู้หญิงใจดี แต่ใครจะรู้ว่ามีความมืดมิดบางอย่างที่เจือปนอยู่ในดวงตา
รอยยิ้มประดับเล็กน้อยบนริมฝีปาก นึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ได้รับข่าวมาเมื่อไม่นาน...
เป็นเรื่องที่เกือบจะดีแต่ยังดีไม่สุด
เพ็ญศิริยกถ้วยชาขึ้นมาจิบช้า ๆ และต้องสะดุ้งตัวเมื่อได้ยินเสียงของลูกชายสุดที่รักเอ่ยทักทายในยามเช้า
"แม่ดูอารมณ์ดีนะครับ" โจเซฟเดินเข้ามาทางด้านหลังของมารดา น้ำเสียงเขาเรียบเรื่อยสุภาพเช่นทุกวัน ทว่านัยน์ตาสีเทาคู่นั้นกลับเหลือบมองมือของมารดาที่กำลังวางถ้วยชาด้วยความจับจ้อง มันมีอาการสั่นราวกับคนที่ถูกจับผิด
ดวงตาคนมองขุ่นมัวลง เผลอขบกรามแน่น แต่เขาก็ระงับอารมณ์ทั้งหมดทั้งมวลไว้ได้อย่างรวดเร็ว
"ตื่นเช้าจังเลยนะโจ จะรีบไปไหนเหรอลูก" น้ำเสียงอ่อนโยนถามไถ่ มองตามร่างสู
