บทที่ 6 มีพิรุธ
1612 คำ
“คุณเฟลิเป!!!” เสียงกัดฟันกรอดอย่างแค้นเคืองเมื่อโดนเขาพ่นเหล้าชั้นดีใส่เต็มใบหน้า ดวงตาขุ่นมัวมองเขาพร้อมจะเอาเรื่อง
“ขอโทษฉันแค่ตกใจ”
“ตกใจก็ใจเย็น ๆ หน่อยไม่ได้เหรอทำไมต้องแกล้งกันด้วย” ลิลลี่เดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำ โดยมีสายตาของชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามามองตามร่างบางไป
“ติดพนันหรือเปล่าวะ?” เขาคิดอย่างสงสัยแล้วก็เดินเข้าห้องไปโทรคุยกับพี่ชาย
ภายในห้องชั้นบนของเลาจน์วีไอพีที่แขกส่วนใหญ่เป็นลูกค้ามีเงิน และเหล่าลูกหลานไฮโซ ชายหนุ่มรูปงามลูกครึ่งสเปนมองไปยังเบื้องล่างผ่านกระจกที่ติดฟิล์มมืดสีดำ เพื่อตรวจตราความเรียบร้อย ภายในห้องเปิดไฟโทนแดงอมม่วง มีโซฟายาวที่รองรับแขกสำหรับปาร์ตี้ได้ 10 คน โต๊ะด้านหน้าโซฟาขนาดเตี้ยมีช่องสำหรับแช่เครื่องดื่ม กับมีทีวีจอยักษ์สำหรับสร้างความบันเทิงเต็มรูปแบบ
แต่ทว่าไม่เคยมีใครได้ใช้ห้องนี้ได้เลย เพราะเจ้าของเลานจ์นั้นกันไว้สำหรับแขกคนพิเศษหรือเพื่อนสนิทเท่านั้นถึงจะลุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวนี้ได้
ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้มผุดขึ้น เมื่อหย่อนก้นลงที่โซฟาตัวยาว เหม่อมองไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย
ใช่เขาคิดถึงความสุขเมื่อตอนบ่ายที่ได้ชิมเล็กชิมน้อยกับเด็กสาวตัวจ้อยที่เขาเลี้ยงต้อยไว้
“ใกล้โตแล้วสินะ”
เขาแทบอดใจไว้ไม่ไหวเลยทีเดียว จินตนาการให้ถึงวันที่เธออายุ 20 ปีเต็ม เขาจะมอบความสุขแบบที่ชายหญิงปรารถนาให้กับเธอ
ครืด...! ครืด...!
เสียงโทรศัพท์ที่วางแอ้งแม้งอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เมื่อเขาเหลือบมองก็เห็นเป็นเบอร์ของน้องชายตัวดี นิ้วแกร่งเลื่อนสัมผัสหน้ากดรับมันแบบส่ง ๆ แล้วก็พูดขึ้น
“ว่าไง”
“เด็กพี่ติดพนัน” เฟลิเปพูดออกไปตามที่ตัวเองสงสัย เพราะว่าไม่มีมูลเหตุจูงใจอื่นนอกจากติดพนันเท่านั้น ที่จะยืนเงินเป็นแสนได้
“นายพูดอะไร บ้าหรือเปล่า” ลีอันโดรไม่อยากจะเชื่อน้องชายตัวเอง เพราะว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไรคนของเขาจับตาดูทุกฝีก้าวขนาดนั้น หากเล็ดลอดสายตาออกไป เขาต้องไล่คนพวกนี้ออกเสียแล้ว
“ลิลลี่ยืมตังผมหนึ่งแสน”
“หนึ่งแสน!!!”
“พี่จะย้ำทำไมในเมื่อผมพูดครั้งเดียวพี่ก็รู้แล้ว”
เฟลิเปไม่เข้าใจพี่ชายเลยจริง ๆ ทั้งกรอกตามองบน
“เออไม่ต้องพูดมาก ให้คนดูไว้เดี๋ยวคืนนี้รีบกลับ” จากที่จะอยู่ให้ดึกกลับต้องรีบเคลียร์แล้วกลับไม่เกินเที่ยงคืน เขาอยากรู้นักว่าเธอไปติดพนันอะไร หากเป็นเว็บพนันออนไลน์ เขาจะลากคอคนพวนนั้นมาให้ได้ โทษฐานที่หลอกล่อเด็กของเขาไปมั่วสุม
เงินหนึ่งแสนเป็นแค่เศษเงินของเขาเท่านั้น หากเธออยากได้ เขาหรือจะไม่ให้ แต่หากเธอใช้ในแบบไม่ถูกไม่ควรเขาก็ไม่ยินดี หากเธอจะไปซื้อของชอปปิงเขายิ่งกว่าเปย์ให้โดยไม่ต้องคิดมาก
“โจฟ รีบเอาเอกสารมา ฉันรีบเซ็นจะรีบกลับ” เขายกสายต่อหาคนสนิท แล้วเอกสารต่าง ๆ ก็มาวางกองตรงหน้า พร้อมกับแก้วบรั่นดีรสนุ่มที่เจ้านายชอบดื่มเป็นประจำ
“ได้แล้วครับเจ้านาย”
“อืมขอบใจ” เขากล่าวสั้น ๆ แล้วไล่ดูเอกสารและจรดปากกาเซ็นลงไป แน่นอนว่ามันไม่ได้มากมายอะไร เพราะยังไม่ใช่ช่วงจ่ายเงินเดือนทำให้เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจก็จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ที่บาร์โฮสเป็นยังไงบ้าง”
“จัดการเรียบร้อยแล้วครับนายไม่ต้องเป็นห่วง”
“อืมดี...ให้คนของเราคอยดู ฉันว่ามันต้องหวนกลับมาทำให้วุ่นวายแน่”
คนพวกนี้เมื่อไร้หนทางทำมาหากินก็ก่อเรื่อง แล้วก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดอะไร เขาเจอมาจนชินตั้งแต่ย้ายมาทำธุรกิจที่ประเทศไทย จึงไม่แปลกใจเท่าไหร่หากจะมีคนปีนเกลียวอยู่เรื่อย ๆ
“แล้ววันนี้นายจะพาใครกลับบ้านดีครับ” โจฟที่ยังไม่รู้ว่าจะต้องติดต่อผู้หญิงคนไหนถามขึ้น เพราะเจ้านายไม่เคยของขาดเลยสักวัน ทุกวันต้องมีผู้หญิงสาวสวยหนีบกลับไปผ่อนคลายด้วย
“ไม่มี วันนี้ถุงยางหมดพักไว้ก่อน”
ใช่ไม่ใช่แค่ถุงยางหมด แต่เขาเจอของที่ดีกว่าที่เคยกินมาแล้วต่างหาก บางทีการเป็นเพลย์บอยของเขาคงต้องลดลงบ้างแล้ว เพื่อเตรียมตัวสำหรับอนาคต
“เช่นนั้นผมส่งเอกสารให้กับฝ่ายที่เกี่ยวข้องแล้ว ก็กลับได้เลยครับ” โจฟรายงานเจ้านายจบโค้งให้ก่อนออกไปจากห้อง เพื่อเตรียมรถกลับบ้าน
แม้ว่าวันนี้จะแปลกกว่าทุกวันที่ไม่มีผู้หญิงกลับด้วย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ที่แปลกกว่าคือเจ้านายกลับเร็วจนน่าสงสัยและอดเป็นห่วงไม่ได้
ขณะนั่งอยู่ในรถ โจฟจึงเอ่ยขึ้น
“เจ้านายมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ” ใบหน้าคร่ำเครียดตั้งแต่ขึ้นรถทำให้เขาอดคิดเป็นอื่นไม่ได้ หากเจ้านายมีปัญหาจริงเขาควรต้องรับรู้ไว้ในฐานะลูกน้อง
“ไม่นี่...มีเรื่องเดียว”
“อะไรครับ”
“ลิลลี่”
เสียงตอบแล้วก็เงียบไปจนทำให้โจฟรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรมากกว่านั้น แต่เรื่องของคุณลิลลี่นั้นหากไม่ได้รับอนุญาตก็ไม่อาจจะจุ้นจ้านวุ่นวายได้เช่นเดียวกัน
ไม่นานนักรถยุโรปคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูเข้าบ้าน ชายหนุ่มลงจากรถแล้วไล่ให้คนสนิทไปพัก ส่วนเขาก็สาวเท้าเข้าไปด้านในและมุ่งไปที่เดียวคือห้องของเธอ ‘ลินลดา’
เสียงฝีเท้าที่ก้าวอย่างสม่ำเสมอเป็นจังหวะ ไปหยุดที่หน้าห้องของเธอ ที่อยู่ตรงกลางระหว่างห้องของเขาและ
เฟลิเป ชายหนุ่มใช้หลังมือเคาะสองครั้ง แต่ทว่าไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่อยู่ในห้อง
“ลิลลี่!” เสียงเขาเรียกอีกครั้งเพื่อบอกให้รู้ว่าใครและเธอก็ควรจะรีบมาเปิดก่อนที่เขาจะมีอารมณ์
“ฮะ...ลีอันโดร!” หญิงสาวที่กำลังคุมโปงอ่านการ์ตูนโป๊อยู่พลันตกใจทันทีที่ได้ยิน เธอจึงเอาโทรศัพท์ซ่อนใต้หมอนแล้วรีบวิ่งออกมาทั้งที่หัวฟู
“มาแล้ว...แล้ว” แล้วเขาก็แทรกตัวเข้ามาในห้องพร้อมกับหาอะไรบางอย่าง
“คุณจะทำอะไรนะ” ท่าทางรื้อค้นของทำให้เธอตกใจ ตอนนี้มืดค่ำดึกดื่นเขาจะมารื้อค้นอะไรในห้องของเธอกัน
“โทรศัพท์อยู่ไหน!” เสียงเข้มเปล่งขึ้นอย่างเย็นชาจนเธอรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
‘หรือเขาจะรู้?’
เธอกระวนกระวายขึ้นมาทันที เพราะว่าลีอันโดรไม่เคยยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเธอเลยสักครั้งเดียว นี่คงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
แต่...
“จะหยิบมาให้ฉันหรือจะให้ฉันรื้อ”
คำขู่ถัดมาทำเธอใจสั่น
“นะ...นะ...นั่นของส่วนตัวนะ” เธอกัดฟันบอกออกไป จะให้เขารู้ความลับของเธอไม่ได้เด็ดขาด
แต่แล้ว...
ชายหนุ่มยกหมอนขึ้น และเห็นโทรศัพท์ของเธอที่มีภาพการ์ตูนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกัน....(>///<)
อ๊าย...! หญิงสาวกระโจนเข้าไปตะปบเอาโทรศัพท์พร้อมกับมองหน้าเขาอย่างเอียงอาย....
เขาเพ่งมองในตอนแรก แล้วมุมปากกระตุกยกขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเธอแอบดูอะไรอยู่
‘ไม่ได้ติดพนันหรอก น่าจะติดเซ็กส์เสียมากกว่า’
ความรู้สึกเคร่งเครียดในตอนแรกจางไป แล้วมือหนาก็เอื้อมไปชิงโทรศัพท์ของเธอมาดูว่าเธอโหลดแอปหรือเข้าเว็บพนัน และมีประวัติเข้าเว็บพนันหรือไม่ เขาอยู่ ๆ ก็มารุกขนาดนี้ ย่อมไม่ทำให้เธอลบประวัติท่องโลกออนไลน์ทิ้งก่อนได้เป็นแน่
“เดี๋ยวคุณ...นั่นมันเรื่องส่วนตัวนะ”
เธอพยายามยื้อแย่งโทรศัพท์คืน แต่ตัวที่เล็กกว่าทำให้ไม่อาจจะแย่งจากมือของเขาได้
พลั่ก!!!
หญิงสาวเสียหลักล้มลงแล้วมือก็จับแขนของเขารั้งเป็นหลัก แต่เขากลับล้มตามไปด้วย สองร่างทาบทับกันอยู่บนเตียง ความทรงจำเมื่อตอนบ่ายฉายชัดทำให้เธอรีบดันหน้าอกของเขาให้ห่างจากตัวเธอ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
“คุณลีอันโดร!!!” เธอร้องเรียกชื่อเขาพร้อมกับเสียงที่รู้สึกหนักอึ้ง
“ทำไม...ก็ชอบไม่ใช่เหรอ เรามาลองทำเหมือนในการ์ตูนนี้ดีไหม”
“มะ...ไม่...ไม่ดี”
ดวงตาคมสบมองใบหน้าที่ตื่นตระหนกราวกับหวาดกลัวเขาอย่างรู้สึกหงุดหงิด เขาอยากให้เธอเป็นแมวขี้อ้อนของเขาเสียมากกว่า
“มีอะไรไม่ดี...ในเมื่อเธอก็ชอบ”
“ไม่...ไม่ชอบแค่ศึกษาไว้เท่านั้นเผื่อว่า...”
“เผื่ออะไร...!” เขาขบฟันกรอด หากไม่ได้คำตอบที่ดีคืนนี้ไม่ต้องนอน
“...”
“เผื่อได้ใช้ไง” เธอไม่รู้ว่าจะตอบอะไรไปดี นอกจากคำนี้อีกอย่างเธอก็อายุ 18 ปี โตพอแล้วที่จะต้องเรียนรู้เรื่องพวกนี้
“งั้นลองใช้คืนนี้ไหม...ฉันน่ะเด็ดกว่าในการ์ตูนนี่เยอะ”
- ผู้เขียน
