หลังจากพบจิตแพทย์และตกลงเรื่องเก็บศพน้าพิมไว้ ฉันก็ลากสังขารกับชุดสวย ๆ ไปดูศพกับคุณอิฐและลุงรัฐ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อเป็นการยืนกับนิติเวช ว่าคนนี้เป็นน้าพิม พิมรดา แม่ของพู่กันจริง ๆ
พอมาถึง สภาพศพที่ฉันเห็นไม่ได้เละเทะเลย น้าพิมยังสวยเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกความรักที่เคยมีมันทำให้ลุงรัฐถึงกับสะอื้น และก้มบอกอดีตภรรยาที่ถูกห่ออยู่ทั้งน้ำตา
“หลับให้สบายนะพิม เธอรอดแล้ว คนต่อไปคงจะเป็นฉัน”
แน่นอนว่าคำตัดพ้อนั่นทำให้ฉันกับคุณอิฐมองหน้ากันทันที ก่อนที่เขาจะรีบเดินไปดึงแขนลุงรัฐให้ออกมาห่าง ๆ ศพ และตวาดท่านเสียงดัง
“อย่าพูดแบบนั้นสิวะ!” ใช่ คุณอิฐเขาว่าพ่อตัวเองตาแดงก่ำ ปากบอกไม่แคร์ไม่รัก แต่ฉันเชื่อ ว่าเขารู้สึกไปกับทุกคำพูดของท่านนั่นแหละ
“มันสมควรแล้วอิฐ! ฮึก ฮึก เวรกรรมมันกำลังตามพวกฉัน”
“เลิกพูดพร่ำสักที! เรื่องศพผู้หญิงคนนี้ไปจัดการให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องพู่กัน ผมกับพิงค์จะจัดการ
