ตอนที่ 8
ฉิบหายแล้วไง (2)
และบอกตามตรงเลยว่าผมแทบจะจำหน้าของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ในความทรงจำของผมเห็นเป็นเพียงหน้าของเธอ ‘หวานหว่าน' แต่สิ่งที่ผมจำได้ถึงแม้จะเลือนรางแต่ยังคงจำได้ดีนั้นเห็นรอยสักรูปหงส์เพลิงตัวเล็ก ที่อยู่บนแผ่นหลังของเธอแต่ผมกลับจำไม่ได้ว่ามันอยู่ส่วนไหน
“คิดไปก็ปวดประสาท คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ช่างแม่งเหอะ”
///
ฉันแบกสังขารของตัวเองให้ขับรถด้วยอาการมึนหัวและปวดเมื่อยตามร่างกายราวกับว่าจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ นั้นมาจนถึงคอนโด แต่บอกเลยว่ากว่าจะขึ้นมาบนห้องได้ก็ทุลักทุเลไม่น้อย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นที่สุดเห็นจะเป็น
“ขนมผิงเอ๊ยขนมผิง.. ลืมอะไรไม่ลืม ลืมกางเกงในไว้เนี่ยนะ!”
ยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันรีบมากและอะไรที่คว้าได้ฉันก็รีบคว้า แต่ใครจะไปคิดเราว่าฉันเดินโล่งโจ้งออกมาจากผับแห่งนั้นด้วยท่อนล่างที่เปลือยเปล่า มีเพียงชุดเดรสกระโปรงสั้นที่ปกปิดส่วนสงวนฉั
