ตอนที่ 20
เจอเมื่อไหร่.. วุ่นวายเมื่อนั้น
"ซี้ด~ เจ็บชะมัดเลย" มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาลูบหน้าผากป้อย ๆ โดยที่ตอนนี้ล้มก้นจ้ำเบ้าไปเรียบร้อยแล้ว หูก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่คาดว่าเป็นของอี้เฉินดังมาจากทางหน้าประตู
"เป็นอะไร" เขามีสีหน้าเลิ่กลั่กยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู พร้อมกวาดสายตามองมาที่ฉันสลับกับแก้วหลายใบที่แตกกระจายไปทั่วห้องครัวนั้น
"เธออยู่ให้มันนิ่ง ๆ ไม่เป็นหรือไงวะ เจอทีไรวุ่นวายทุกทีสิน่า!" แม้ว่าปากของเขาจะบ่นไม่เลิก แต่กลับหันหลังเดินออกไปด้านนอกทันทีด้วยท่าทางร้อนรน
"อย่าขยับ! ถ้าไม่อยากเท้าเหวอะ อยู่นิ่ง ๆ" และยังไม่วายหันกลับมาชี้นิ้วสั่งด้วยอารมณ์หงุดหงิด
ฉันได้แต่ใช้มือลูบหน้าผากที่นูนออกมาใหญ่เท่าลูกมะกรูดด้วยความทรมาน แต่ก็ยอมนั่งนิ่งที่พื้นไม่กล้าขยับไปไหน อี้เฉินกลับมาอีกครั้งพร้อมไม้กวาดและที่ตักขยะ เขาจัดการเก็บเศษแก้วบนพื้นจนสะอาดเอี่ยม พร้อมกับเดินมาใช้แขนข
