ตอนที่ 21
เวรกรรมอะไรของผมวะ
ผมมองใบหน้าที่ซีดเซียวของผู้หญิงตรงหน้าด้วยท่าทางกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันรู้สึกเขินนะ และคล้าย ๆ ว่าจะทำตัวไม่ถูก
"เธอเอาไอ้นั่นไว้ไหน เดี๋ยวไปหยิบให้"
"ไม่มี ปกติมันไม่ได้มาช่วงนี้"
"แล้ว แล้ว แล้วมันต้องทำไงต่อละเนี่ย" สองมือยกยกขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไง
"งั้น.. งั้นเธอรอแป๊บหนึ่ง กินยาแก้ปวดธรรมดาก่อนได้ไหม มันช่วยได้เปล่าวะ" ตั้งแต่เกิดเป็นอี้เฉินมาผมมั่นใจเลยว่าวันนี้เป็นวันที่ผมสติหลุดมากที่สุด
เพียงเพราะผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวที่นอนร้องโอดครวญทรมานอยู่บนเตียงกลับทำให้ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ทางด้านของเธอเองก็ไม่ได้ตอบอะไรทำให้ผมเร่งฝีเท้าลงไปด้านล่างเพื่อหายาไปให้แก้ขัด
"อยู่ไหนละเนี่ย" แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจที่สุดก็คือในเวลาที่ผมต้องการใช้มันผมกับหาไม่เจอ ยาสามัญประจำย***าน กล่องยา หรือแม้แต่อุปกรณ์ทำแผลกลับอันต
