บทที่ 24
ดวงจิตสุดท้ายของคุณยาย
ลลิตไม่กล้ามอง เธอหลับตาแน่นตัวสั่นระริก ในตอนนั้นเองรักยมก็ปรากฏกายขึ้น ยืนปกป้องแม่ของพวกเขานอกสายสินนั่น
“อย่ามาหลอกแม่ของเรานะ”
“แค่นี้แม่ของเราก็เสียใจมากแล้ว!”
“ไอ้เด็กพวกนี้ ไสหัวไป กูจะคุยกับหลานกู!!”
“ยาย…!” เสียงของทัตเทพเอ่ยขึ้น เป็นเสียงราบเรียบแต่ทรงอำนาจเหลือเกิน คล้ายกับเสียงนั้นแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของผีปอบ “ถ้ายายยังอยู่ ช่วยบอกกูด้วย… มึงลองใช้ดวงตาของมึงเพ่งมองให้ดีว่ามึง… กำลังทำอะไรอยู่”
คล้ายกับแววตาสับสนไปชั่วครู่ ทัตเทพสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นก่อนจะร่ายอาคม แล้วบริกรรมคาถา…
“อึก อ๊าก!! เจ็บ! เจ็บเหลือเกิน ละ… ละ ลลิต… ช่วยยาย…อ๊าก!!”
“ฮึก! พะ พ่อหมอคะ ฮึก… ลลิตไม่ไหว”
ชายหนุ่มยังคงบริกรรมคาถาอยู่แบบนั้น ไม่สนใจเสียงร่ำไห้ของหญิงสาว เขาไม่อาจค่อยคุยได้อีกต่อไป ทุกอย่างก็เพื่อตัวเธอเอง
ผีปอบคุณยายร่างกายบิดเบี้ยวผิดมนุษย์
