บทที่ 11
น้ำของพ่อหมอ
ดวงตาคู่สวยกระพริบอย่างเชื่องช้า ทันทีที่ความทรงจำล่าสุดผุดขึ้นมา ลลิตก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที
“ไม่มีใครบอกหรือไง ว่าเห็นอะไรห้ามทัก” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างเตียง เมื่อลลิตหันไปก็เห็นว่าเป็นทัตเทพ ซึ่งละสายตาจากหนังสือหน้าตาแปลกๆ หันมองเธอด้วยแววตาที่ไม่อาจคาดเดาได้
“คะ?”
“มึงไม่เคยได้ยินหรือไง…” ดวงตาคู่นั้นยังคงจดจ้องมองลลิตนิ่ง “ลมเพลมพัดห้ามทัก ของมันจะเข้าตัว”
…นี่เขาพูดเรื่องอะไรเนี่ย?...
“เอ่อ หมายถึงอะไรเหรอคะ?”
“แล้วมึงไปทำอีท่าไหนล่ะ ถึงโดนผีสูบวิญญาณ”
“คะ!?”
“ดวงจิตของมึงอ่อนแออยู่แล้ว แล้วยิ่งเพิ่งถอนของออกจากตัวมึง ดวงจิตของมึงยังต้องการเวลาในการฟื้นตัว แต่นี่มึงกลับไปทักของเสียจนเกือบโดนสูบวิญญาณ มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่ามึงเกือบตายไปแล้วถ้าไม่ได้รักยมช่วย?”
ลลิตถูกทัตเทพดุยกใหญ่ แม้ว่าตัวลลิตเองจะไม่แน่ใจว่าตัวเองทำความผิดอะไรก็ตาม แต่พอโดนดุแบ
