บทที่ 16
ถ้ามึงเจ็บก็บอกกู
“มีอะไรที่กูช่วยมึงไม่ได้บ้าง หืม?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นลลิตก็รู้สึกสบายใจ เวลาต่อมาริมฝีปากของเธอก็ถูกครอบครองอย่างอ่อนโยน
“อื้อ” ลลิตพยายามอ้าปากร้องถามถึงการช่วยเหลือของเขา แต่เสียงร้องนั้นก็ถูกดูดกลืนไปในทันที
ทั้งดูดดื่มแต่ก็อ่อนโยน ร้อนแรงแต่ก็อ่อนหวานจนหัวใจดวงน้อยสั่นไหว ช่างแตกต่างจากสัมผัสอันน่าขยะแขยงที่เธอเพิ่งพบเจอเมื่อครู่นี้เสียเหลือเกิน ราวกับกำลังถูกหลอมละลายด้วยจูบนี้
เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปเกี่ยวเอาเรียวลิ้นเล็กเข้ามาในโพรงปากของตัวเอง ดูดดื่มจนเกิดเสียงน่าอาย ในกายเกิดความร้อนรุ่มขึ้นมา ช่างเป็นความร้อนรุ่มซึ่งแตกต่างจากครั้งแรกเหลือเกิน ตอนนั้นทำไปด้วยหน้าที่ แต่ครั้งนี้...
...รักยมมันบอกว่ากูกับมึงผูกกับด้วยด้ายแห่งโชคชะตา ตอนนี้กูเริ่มเข้าใจแล้ว...
ผละริมฝีปากออกเพื่อให้ลลิตได้สูดอากาศหายใจ ก่อนจะบดลงไปใหม่เพิ่มความร้อนแรงขึ้นตามลำดับ
