บทที่ 17
มึงชอบหรือเปล่า
…อ่า…
ลลิตเผลอนึกเสียดาย จนดวงหน้าหวานแดงก่ำด้วยความอาย ทว่าเวลาต่อมากลับร้องเสียงหลง ไม่อาจอดกลั้นเสียงครางได้อีกต่อไป เมื่อทัตเทพผุดลุกขึ้นแล้วเคลื่อนกายไปยังช่องว่างระหว่างขาของลลิต ดวงตาเชยชมความงดงามอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มตัวลงไปใช้เรียวลิ้นแหวกกลีบกายสาว เชยชิมความหวานที่เขานึกเสียดาย
“อ๊า!”
…นะ นี่มัน ทำได้ด้วยเหรอ!...
ไม่สามารถนึกถึงสิ่งอื่นใดไปได้มากกว่านั้น สมองของเธอขาวโพลนไปหมด จดจ่ออยู่กับสัมผัสที่ตรงใจกลางลำตัว สองมือพยายามดันชายหนุ่มให้ออกห่างจากของรักของหวง แต่ยิ่งเธอต่อต้านเขาก็ยิ่งทะลวงเข้าไปลึกมากขึ้น แถมยังตวัดเกี่ยวน้ำหวานเข้าปากหน้าตาเฉย ใบหน้าคมคายแนบชิดอยู่กับกลีบกายของหญิงสาว
ร่างบอบบางสั่นสะท้านกับความเสียวซ่านนี้ คลื่นบางอย่างก่อตัวขึ้นภายในร่างกายของลลิตอีกครั้ง คราวนี้มันรุนแรงเหลือเกินจนร่างของลลิตบิดเป็นเกลียว ลมหายใจขาดห้วง ท
