บทที่ 42
คุ้นเคย
สามปีผ่านไป…
ดรีมและลลิตยังคงใช้ชีวิตฉันสามีภรรยากันอย่างสงบสุข มีช่วงที่ดรีมพยายามที่จะทำกิจกรรมอย่างคู่รัก แต่ลลิตกลับต่อต้าน หรือบางครั้งเธอพยายามจะเปิดใจให้เขา แต่อาการตัวสั่นราวกับกำลังโดนฝืนใจก็ทำให้ดรีมไม่ทำอะไรเธอไปมากกว่าการนอนกอดมาสามปีเต็ม…
หัวใจของลลิตเริ่มใจอ่อนให้เขา ไม่ต่างอะไรไปจากหินที่โดนน้ำกัดเซาะเข้าทุกวัน หัวใจของลลิตไม่ได้แข็งดั่งหินผา อีกทั้งความดีของดรีมยังทำให้เธอรู้สึกปลื้มใจเหลือเกิน
เธอไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับดรีมหลงเหลืออยู่เลย มีเพียงแค่ความทรงจำที่ว่าจำดรีมได้แค่นั้น แต่ความทรงจำเรื่องที่ว่ารู้จักกันได้อย่างไร มารักกันได้ยังไงนั้น มันไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอเลย ซึ่งมันน่าแปลกมาก
แต่ทุกครั้งที่พยายามคิดหาเหตุผลนั้น กำลังจะรู้สึกปวดหัวราวหับหัวจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ หนักเข้าก็ถึงขั้นเป็นลมเป็นแล้งไปเลย ช่วงหลังมานี้ลลิตจึงไม่คิดที่จ
